سلام

البته اين نظر لطف شماست كه من رو به دفاع از بي قيدانِ شريعت گريز متهم كرديد!

هرچند كه منظور من..

بگذريم..

آيه اي هست:" و اما من خاف مقام ربه و نهي النفس عن الهوي، فان الجنه هي الماوي."
منظور سخنم به کساني است که شناخت خداوند و درک ماهيت حقيقي خوبي و بدي را به کناري مي زنند، و تنها پيرو بخش دوم آيه، از بدي ها پرهيز مي کنند. شايد بهشت ماواي آنان نباشد!

سلام
خيلي ها چون امام حسين(ع) يا حتي فجيع تر از ايشان در طول تاريخ کشته شده اند. سر خيلي ها در طول تاريخ بريده شده است، کودکان خيلي ها مورد گستاخي دشمنان قرار گرفته اند، خانه خيلي ها را به آتش کشانده اند،و...
اما آنها هرگز حسين نشده اند! بزرگي حسين (ع) تنها در مصائبي که به سر او آمده نيست، شايد در معرفتي است که معنايي بلند و ژرف به مصائبش بخشيده است..
خيلي ها از گناه پرهيز مي کنند، پرهيزي تمام عيار و کامل! اما آنها نمي دانند که چه مي کنند.. آنها هرگز در اعمال صواب خود زيبايي نديده اند و در گناه ها زشتي به چشمشان نيامده است.. آنها تنها مامورند و معذور . آنچه دستور به انجامش دارند را به خوبي انجام مي دهند، و از آنجا بايد اجتناب کنند، مي پرهيزند.. اما دريغ! که آنها هرگز نمي دانند که چرا بايد بکنند، و چرا نبايد!
شاهد اين ماجرا کساني اند که به هر بدي در سايه اي نابخشودني از شرع تن مي دهند و مي پندارند که رحمت خدا بدرقه رهشان است، و بهشت برين در کنار نظر لطف رب العالمين خانه معهودشان..
دريغا! که هرگز بستن چنين تهمتي سترگ به خداوند، نشان از بهره مندي از عقل ندارد و راهي نيز به دل نمي گشايد..

سلام

بعد از رحلت آيه الله بهجه فكر مي كردم كي رو ميشه پيدا كرد كه نمازت رو بهش اقتدا كني و حس منافق نبودن و كسالت نداشتن سرنماز رو خوب تجربه كرد!