سلام.

1- آدم دو تا مشکل اصلی ممکنه داشته باشه؛
ظلم و جهل*.

ما نه ادعا داریم که ظالم نیستیم.
نه اینکه جهل نداریم.

درمورد ظلم کار خیلی خفنه.
از حدیث و آیه برمی‏آد که آدم تو هرلحظه یا بنده خداست یا شیطان.
حالا ما تو زندگیمون چقدر بنده خداییم؟
خوب بقیه‏اش ظلومیم.

در مورد جهل هم که قربونش برم؛
شما بگید اصلاً ما چی می‏دونیم؟
از گذشته‏مون، از یه لحظه بعدمون، از عالم، از عاقبتمون. از چی؟
خلاصه اِندِ جهولیم.

یه حرف جدی:
حداقل خودمون رو قبول نداشته باشیم.

عبد واقعی باشیم؛
احساس نیاز کنیم.
مراقبه کنیم.
غرور رو رد کنیم.
گنده‏تر از دهنمون حرف نزنیم.
و هر نتیجه دیگه‏ای که از قبول نداشتن خودمون و امثال خودمون ناشی می‏شه.

2- فقط علی(ع) و بروبچه‏هاشو عشقه!

علیُ حُبه جُنة             قسیم النار والجَنة
وصیّ المصطفی حقاً     امامُ الإنس والجِنة

 

یا علی

*: إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَیْنَ أَنْ یَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ 
إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا (72-احزاب)

ما امانت (تعهّد، تکلیف، و ولایت الهیّه) را بر آسمانها و زمین و کوه‌ها عرضه داشتیم، آنها از حمل آن سر برتافتند، و از آن هراسیدند؛ امّا انسان آن را بر دوش کشید؛
او بسیار ظالم و جاهل بود، (چون قدر این مقام عظیم را نشناخت و به خود ستم کرد)!