سلام،

وقتی بزرگ میشی،

فکر می کنی باید یه هدفی داشته باشی،

مثلا پول، خونه، زن، مدرک.

 

بعد همه تلاشتو میکنی که بهش برسی،

چون فکر می کنی با رسیدن بهش ارضا میشی.

بعد که بهش رسیدی ارضا نمیشی،

چون تو این مدت یه هدف بزرگتری پیدا کردی،

و حس می کنی تازه اول راهه.

 

و همین خصوصیته که انسان رو تکون میده،

رشد میده؛

رشدی که باید با تقرب همراه باشه،

وگرنه یه روز از همه اهداف بزرگ و کوچیکت

خسته میشی.

همه چیزتو میدی،

که یه احساس ماورایی پیدا کنی.

 

میگم بیا از همین اول راه،

خدا رو بزار اول همه هدفهات؛

بعد دنبال هرچی میخوای بدو،

تند تر از همیشه.

این جوری هروقت مردیم،

اگه به بقیه هدفهامون نرسیده باشیم،

خدا رو داریم.

 

«وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنکًا» - طه 124

یا علی