سلام،
پارسال اولین جلسه هیئت افتاده بود میلاد امام هادی(ع)،
یعنی ما دنبال غدیر بودیم، چند روز قبلش مراسم انداختیم،
دیدیم تقویم نوشته میلاد امام هادی(ع).
واقعاً حس کردم حضرت یه توجهی کرده بود که
انگار هر چی بخوای میشه.
حیف که عرضه نداشتم.
همون روزها آقای مرادی تلویزیون بود،
می گفت توسل و حاجت خواستن از حضرت هادی(ع) مجربه.
به خصوص در مورد ازدواج.
علی(ع) جان، میلادتان مبارک!
یا علی
سلام،
می خواستم در مورد «آقای وحیدی» بنویسم،
چیزی دم دست نداشتم.
چند دقیقه بعد دیدم حاج آقا تلویزیونه!
می خوان هفته بعد بزرگداشت شصت و چندمین سال تدریسش رو بگیرن،
هنوز هم معلمه،
همیشه معلم می مونه، اگه ما اهل علم باشیم.
تو تلویزیون گفتند که:
زندگی می کنم که معلمی کنم،
نه معلمی می کنم که زندگی کنم.
شاید دانشجوی سال صفری بودم،
گفتم خوبه برم پاره وقت درس بدم؟
گفتن درس دادن آلوده ات می کنه، وابسته می شی.
اگه بری باید بری. پاره وقت نمی شه.
دیدید آدم یه چیزی می بینه دلش می خواد،
حاضره همه چیزش رو بده اون رو داشته باشه.
امشب حس کردم حاضرم همه چیز رو ول کنم،
برم معلم شم.
کو لیاقت؟!
یا علی
- - - - - - - - - - -
پی نوشت:
خانم گل فرموده اند: «معلم خوب بودن خیلی سخته هروقت می خوای خوب باشی تازه اون وقته که خیلی ها ازت بدشون میاد
بعد ازیک سال که رفتن تازه یادشون میاد بهشون چی گفتی اس م اس بی نام می زنن معذرت خواهی می کنن و بعضی اوقات اظهار لطف
به مدیر می گی بیا بچه ها رو تو فلان کانون برای پیشرفت بهتر ثبت نام
کنیم میگه مدیر فلان کانون اقوامته اینجاست که احساس خفه گی می میکنم
سلام،
بعضی راننده اتوبوس های بلیطی یزد،
یه سطل کوچیک می ذارن جلوی در،
جایی که می خوان بلیط بگیرن.
زن ها بلیط هاشون رو میندازن اون تو.
یا علی
