سلام

یا اللَّهُ یا رحمانُ یا رحیمُ، یا مُقلِّبَ القلوب ثبّت قلبی على‏ دینکَ

سلام.

+ «... شبکه العربیه نیز اعلام کرد:
شیمون پرز پس از اینکه اردوغان داووس را ترک کرد و به ترکیه بازگشت
گفتگویی تلفنی برقرار کرد تا از وضعیتی که برای اردوغان در نشست داووس به‏وجود آمد عذرخواهی کند؛
اما نخست وزیر ترکیه این عذرخواهی را نپذیرفت.

نخست وزیر ترکیه در حالی که هزاران نفر برای استقبال از وی به فرودگاه آتاترک آمده بودند،
ساعت سه و پنجاه دقیقه بامداد به وقت تهران وارد استانبول شد.

اجتماع‏کنندگان که از ساعت‏ها قبل در فرودگاه استانبول مستقر شده‏بودند
و تا لحظه فرود هواپیمای حامل اردوغان بر تعدادشان افزوده می‏شد
با در دست داشتن پرچم‏های ترکیه و فلسطین فریاد می زدند
"ترکیه به تو افتخار می کند"
و شعار می دادند
"راست‏قامت باش. مردم پشتیبان تو هستند."

اجتماع‏کنندگان همچنین در گفتگو با شبکه‏های خبری ترکیه
اظهارات اردوغان در نشست غزه را مایه افتخار ترکیه
و حرکتی بجا دانسته و اعلام کردند
اردوغان درمقابل چشم جهانیان درس بزرگی به رژیم صهیونیستی داد.»

اعتراف می‏کنم که وقتی در اخبار مروری بر این جریان رو دیدم
هیجان‏زده شدم، نیمچه بغضی در گلوم نشست،
و از ته دل دعاشون کردم؛
هم اردوغان رو، هم چاوز و اون بولیویایی رو.

«سعی می‏کنم» تو ریدر من
اولین وبلاگی بود که این قضیه رو تا حالا بازتاب داده.
این هم بقیه مطالب دوستان در این باره:
شما فقط آدم‏کشی بلد هستید!
اقدام شجاعانه‏ی نخست وزیر ترکیه
چیزی از جنس فریاد حقیقت

این هم سخنان رئیس جمهور:
«اقدام اردوغان حرف دل ملت ترکیه، ملت‏های منطقه و جهان است و از این اقدام تشکر می‏کنم.»
اردوغان سرباز خمینی!
آقای هاشمی هم در نماز جمعه این هفته مطالبی فرمودند*؛ ازجمله:
«قتل و عام رژیم صهیونیستی در غزه به‏گونه‌ای بود که اولمرت قساوت‏پیشه گفت:
وقتی گریه مسلمانی از اهل غزه را که سه دخترش شهید شده بودند دیدم، اشکم جاری شد.»

فریاد اردوغان بر سر رژیم صهیونیستی
غیرت ترکی!

بگذارید خودشان را رسوا کنند...
«مبارک بهتر از شما اوضاع منطقه را می‏داند!
او می‏گوید حماس مقصر است، آن وقت شما ما را مقصر می‏دانی؟!
ابومازن هم اوضاع منطقه را خوب می‏شناسد.
او هم حماس را مقصر می‏داند و شما ما را؟!»

یا حسین شهید

- - - - - -
* وقتی کلمات «رفسنجانی نماز جمعه» رو در گوگل جستجو می‏کنم لااقل سه تا از صفحات 20 نتیجه اول فیلتر شده‏اند و باز نمی‏شن! اونهایی هم که میان هرکی هرچی دلش خواسته رو نوشته. همین لینک «سیاست روز» رو هم که دادم ببینید فقط یه خلاصه‏ای آورده. قبلاً هم این مشکل رو داشتم. نمی‏دونم چرا حس می‏کنم روز به روز داره فیلترهای سیاسی‏مون بیشتر می‏شه. اگه یه روز اومدید اینجا و دیدید فیلتر شده حتماً بیاید اوین دیدنم.

+ آخرین بازبینی مطلب: شنبه 12 بهمن 1387؛ ساعت 3 عصر -- یکشنبه 13 بهمن 1387؛ ساعت 10 صبح
یکشنبه 13 بهمن 1387؛ ساعت 5 عصر -- چهارشنبه 16 بهمن 1387؛ ساعت 8 شب

سلام.

«ألا
و إنّ مِنَ البَلاء الفاقة*
و أشدّ مِن الفاقة، مَرَضُ البدن
و أشدّ مِن مرض البدن، مرض القلب.

ألا
و من النّعم سعة المال
و أفضل من سعة المال، صحّة البدن
و أفضل من صحّة البدن، تقوی القلب.»** 

* الفاقة: فقر
** «مستدرک الوسائل» (میرزا حسین نوری) جلد 2، صفحه 143؛ به نقل از «حجاب و نقش آن در سلامت روان» (عباس رجبی) مرکز انتشارات مؤسسه امام خمینی(ره) قم.

یا حسین شهید

- - - - - -
+ این کتاب «حجاب و ...» خیلی کتاب خوبیه. ان‏شالله یه خلاصه‏ای ازش براتون می‏آرم. البته حیف که اون صحبت آقای مصباح درباره‏ی حجاب رو که حاج آقا سفارش کرده‏بودند گیر نیاوردم.

++ یکی از دوستان بزرگوار نوشته‏اند که: «...اگه نگاهی به اعمالمون بندازیم...بحث غیبت و دروغ و تهمت و... متوجه می‏شیم.. اعم قضیه از تنگ‏نظری آب می‏خوره...»
به ذهنم رسید که شاید ریشه تنگ‏نظری هم در حسادته. شاید شنیده‏باشم که ریشه همه‏ی امراض قلبی و بدبختی آدم هم در حسادته. ان‏شالله خدا خودش تربیتمون کنه.

سلام.

تصمیم گرفتم از اون پست‏های چند موضوعی و پرحاشیه
کمی فاصله بگیرم.

قرار گذاشتم تو هر پست ترجیحاً یه موضوع رو بگم
و هر وقت فرصتش بود آپ کنم.

بعون الله

یا حسین شهید

سلام.

فرض کنید سیستم تهویه یه مکان عمومی
که آدم‏های بافرهنگ و باسواد توش هستن
دو جور کنترل بشه:

یکی چندتا کنترلر تو جاهای مختلف اون مکان که امکان تنظیمات دما و درجه داره
و همه هم به‏اش دسترسی داشته باشن.

یکی فیوزهای مجتمع تو یه جعبه که فقط دو سه نفر مسئول اونجا ازش سر دربیارن،
اون هم فقط در حد روشن/خاموش‏کردن کنترل روش باشه.
(مثالش واقعیه ها!)

اگه جزو مسئول‏ها باشیم
بدترین کار اینه که کنترلرهای اونجا رو از کار بندازیم
و یه جوری فیوزها رو روشن/خاموش کنیم که اوضاع مطابق میل ما باشه،
کس دیگه هم نتونه شرایط محیط رو عوض کنه.

این هم یه مثال دیگه تنگ‏نظری.

یا حسین شهید

سلام.

از رئیس انجمن دانشکده فنی پرسیدم
کاندیداتون معلوم شد؟

گفت
اون کاندیدای ما نیست،
کاندیدای همه مردمه!

یا حسین شهید

سلام.

دیشب یه بحث لایه‏ای نسبتاً جدی و طولانی
کردم درباره‏ی انقلاب.

خدا رو شکر زیاد کم نیاوردم.

اما یه چیزی برام ملموس‏تر شد که
چطور «تفکیک» برای «حجتیه» مبانی فکری می‏سازه.

هر چند که من هنوز با اهالی تفکیک مشکل جدی ندارم.
اتفاقاً بهترین کسانی رو که دیدم می‏تونن از پس
«روشنفکران دینی ضددین!»
بر بیان همین‏ها هستن.

(تکمله)
به‏خصوص رو بحث سوتی‏های انقلاب و انقلابیون
(به قول دوستمون پنالتی)
خیلی نمی‏شه دفاع کرد.
فقط می‏شه گفت اینها هم طبیعت همچین حرکتیه.
اما واقعیتش اینه که همین ظلم‏ها و خون‏های به ناحق ریخته‏شده
اثرش رو می‏ذاره و گذاشته.

یا حسین شهید

سلام.

در آخرین روز(های) ماه محرم فکر کردم خوبه یه سری لینک‏های محرمی بذارم. ان‏شاءالله از همه ایام عمرمون، به‏خصوص ایام منتسب به اهل‏بیت(ع) نهایت استفاده رو ببریم.
- - - - - -

1- بحث‏های کلی
(تو مایه‏های فلسفه قیام)

* بحث «زمینه‏های اجتماعی انحراف جامعه» و «عوامل انحراف جامعه»
از کتاب «آذرخشی از آسمان کربلا» آقای مصباح یزدی
(خدا توفیق بده خوندنش رو شروع کنیم)

** «نفی و اثبات در حرکت حضرت حسین(ع)»
بیشتر تکیه بر ویژگی خاص یزید است که چرا در زمان او قیام شکل گرفت.
خدا خیر بده حاج محسن رو که حرف‏های حاج آقا رو با زبون خودش پیاده می‏کنه.

*** «تأملی بر نهضت عاشورا 1 و 2»
خلاصه مباحث کتابی با همین عنوان از آقای رسول جعفریان.

**** «نقش حدیث‏سازان در حادثه کربلا»

2- درباره‏ی یاران

* معرفی بعضی مخالفان حضرت حسین(ع)
«حصین بن نمیر و شبث بن ربعی»، «شریح قاضی» و «عمر سعد»

** «زهیر بن قین»

3- درباره‏ی عزاداری‏های ما

* «مبارزه با جهالت»

** یه سؤال:
«چرا برای امام حسین(ع) ده روز عزاداری می‏کنید؟ فوقش دو روز همون عاشورا و تاسوعا رو عزاداری کنید؛
نه? دیگه سه روز. چرا ده روز؟»
باید نظرات این پست رو دید.

*** در راستای نهضت تخریب اصل عزاداری بر حضرت حسین(ع)!
کسی منکر و موافق عزاداری‏های خرافی و بدعت‏گذار نیست،
اما تخریب کل عزاداری‏ها با چه نیت و جایگزینی انجام می‏شه؟

**** «زخم‏های حسین(ع) هنوز تازه است!»
ماجرایی شنیده‏ام که حضرت رضا(ع) را مشاهده کردند 
درحالی‏که تیرهای زیادی به بدن مبارکشان اصابت کرده بود.
ظاهراً فرموده بودند این تیرها همان نگاه‏های گناه‏آلود زائران در حرم است...

4- ادبی

* «از محرم دم‏به‏دم هر چند ماتم می‏چکد                 باز اما بهترین ماه است می‏دانی چرا؟»
شعر آقای علی‏رضا قزوه

** «مستان همی افتاده و ساقی نمانده...»

*** شعر «جام شفق» آقای علی معلم.

یا حسین شهید

سلام.

«+
مرد گفت: ... کوزه را سر ببند، زیرا تنها هدیه‏ی ما برای پادشاه همین آب گل‏آلود جمع‏شده از باران بیابان است.
کوزه را در نمدی قرار بده تا شاه لازم باشد افطار خویش را با همین آب کند.
یک هم چون چیزی در آفاق و انفس وجود ندارد.
این آبی که من برای وی می‏برم شهد و شیره است
و مایه‏ی جنبش ذوق‏ها و خرسندی ذائقه‏ها است.
بدون تردید، ایشان از آب‏های تلخ و شور پیوسته در بیماری و بی‏نوری است.

پس سبو برداشت آن مرد عرب                         در سفر شد مى‏کشیدش روز و شب‏...
بر سبو لرزان بُد از آفات دهر                       هم کشیدش از بیابان تا به شهر...
سالم از دزدان و از آسیب سنگ                                 بُرد تا دارالخلافه بى‏درنگ‏
دید درگاهى پر از انعام‏ها                         اهل حاجت گستریده دام ها
دم به دم هر سوى صاحب حاجتى                              یافته ز آن در عطا و خلعتى‏
بهر گبر و مؤمن و زیبا و زشت                       همچو خورشید و مطر نى چون بهشت‏
دید قومى در نظر آراسته                                     قوم دیگر منتظر برخاسته‏
خاص و عامه از سلیمان تا به مور                              زنده گشته چون جهان از نفخ صور
اهل صورت در جواهر بافته                                         اهل معنى بحر معنى یافته‏
آنکه بى‏همت چه با همت شده                             و آنکه با همت چه با نعمت شده‏

پس نقیبان پیش او باز آمدند                                 بس گلاب لطف بر جیبش زدند
حاجت او فهمشان شد بى‏مقال                             کار ایشان بُد عطا پیش از سؤال‏
پس بدو گفتند یا وجه العرب                                       از کجایى چونى از راه و تعب‏
گفت وجهم گر مرا وجهى دهید                                     بى‏وجوهم چون پس پشتم نهید
(اگر به من رویی و فرصتی دهید بگویم که من بی‏پولم.)
اى که در روتان نشان مهترى                                    فرّتان خوشتر ز زر جعفرى‏
اى که یک دیدارتان دیدارها                                            اى نثار دینتان دینارها
اى همه ینظر بنور اللَّه شده                                      از بر حق بهر بخشش آمده‏
تا زنید آن کیمیاهاى نظر                                        بر سر مس‏هاى اشخاص بشر
من غریبم از بیابان آمدم                                             بر امید لطف سلطان آمدم‏
بوى لطف او بیابان‏ها گرفت                                     ذره‏هاى ریگ هم جان‏ها گرفت‏
تا بدین جا بهر دینار آمدم                                        چون رسیدم مست دیدار آمدم‏
بهر نان شخصى سوى نانوا دوید                                داد جان چون حُسن نانوا را بدید
بهر فرجه شد یکى تا گلستان                                   فرجه‏ى او شد جمال باغبان‏
همچو اعرابى که آب از چه کشید                              آب حیوان از رخ یوسف چشید...

آب آوردم به تحفه بهر نان                                        بوى نانم برد تا صدر جنان‏...
آن سبوى آب را در پیش داشت                            تخم خدمت را در آن حضرت بکاشت‏
گفت این هدیه بدان سلطان برید                                     سائل شه را ز حاجت واخرید
آب شیرین و سبوى سبز و نو                                  ز آب بارانى که جمع آمد به گو

خنده مى‏آمد نقیبان را از آن                                    لیک پذرفتند آن را همچو جان‏
ز آن که لطف شاه خوب با خبر                                 کرده بود اندر همه ارکان اثر...
(آن کوزه آب را به نزد سلطان برید و بگویید که از آب باران جمع شده‏است.
هرچند نقیبان از این تحفه و هدیه در خنده بودند،
با این حال چون لطف و عنایت سلطان را می‏دانستند و می‏شناختند پذیرفتند.)

بارى اعرابى بدان معذور بود                                  کو ز دجله بى‏خبر بود و ز رود
گر ز دجله با خبر بودى چو ما                                او نبردى آن سبو را جا به جا
(شاید از دجله باخبر بود آن سبو را می شکست.)

چون خلیفه دید و احوالش شنید                             آن سبو را پر ز زر کرد و مزید
آن عرب را کرد از فاقه خلاص                          داد بخشش‏ها و خلعت‏های خاص‏
کاین سبو پر زر به دست او دهید                          چون که واگردد سوى دجله‏ش برید
از ره خشک آمده‏ست و از سفر                                  از ره آبش بود نزدیکتر
چون به کشتى درنشست و دجله دید                           سجده مى‏کرد از حیا و مى‏خمید
کاى عجب لطف این شه وهاب را                                       وین عجبتر کو ستد آن آب را
چون پذیرفت از من آن دریاى جود                                           آن چنان نقد دغل را زود زود
* * *

آن سبوى آب دانش‌هاى ماست                                            و آن خلیفه دجله علم خداست‏»
قسمتی از یکی از داستان‏های دفتر اول مثنوی

ما که از خودمون ناامیدیم،
فقط امیدمون به خداست.
شاید این وبلاگ آلوده رو مثل اون کوزه آب کثیف ازمون بخره؛
و گرنه در درگاهش دجله‏ها روان‏اند.

یا حسین شهید

سلام.

خواستم بگم
سخت‏ترین کار دنیا اینه که
با یه بچه به سن راهنمایی اهل محمدآباد ریگان
-یه جایی بین بم و ایران‏شهر-
بتونی ارتباطت رو حفظ کنی.

یعنی هفته‏ای یه‏بار که بهت زنگ می‏زنه
قدر پنج دقیقه حرف خوب داشته باشی بزنی و بپرسی،
یا وقتی اس.ام.اس. می‏زنه یه چیز خوب براش بفرستی،
یا وقتی می‏گه محل ما نمیای؟
بتونی بهش توضیح بدی که این در شرایط فعلی تو مایه‏های محاله
و احتمال اینکه یه روزی اون کارش به تهران بیفته بیشتره.

خدا خودش کمک کنه.

یا حسین

سلام.

مسأله
در دنیای شلخته و متراکم امروزمان
-که تنها خاصیتش فراموشی خود و خدا و آخرت است-
یک مصالحه‌ای است بین تمرکز، مایه‌گذاشتن و کیفیت انجام کار فعلی
با آمادگی برای انجام کار بعدی.

مثال 1
وقتی 11 صبح یه قرار کاری-مهندسی داری،
باید تمرکزت رو بذاری روش.
ضمن اینکه چون دیگه ممکنه طرف رو گیر نیاری
انقدر جلسه رو کش بدی تا به جمع‌بندی خوبی برسی
و الکی ادامه کار موکول به آینده نامعلوم نشه.
این یعنی اینکه برای جلسه ساعت 1 دوستانه-فرهنگی
حدود یک ساعت دیر برسی،
ضمن اینکه تمرکز و آمادگی لازم رو هم براش نداری.

مثال 2
وقتی تو بازی برنده‌به‌جا می‌بازی،
اگه هنوز جون داشته باشی
و حس کنی اگه بیشتر مایه می‌ذاشتی نمی‌باختی،
شاید شرمنده شی.
در حالی که اگه توانت ته بکشه و برنده شی
یعنی بازی بعد رو خراب می‌کنی.

مثال 3
ظهر می‌تونی یه ربع بخوابی و نیم ساعت دیرتر از سر کار بری؛
معمولاً نتیجه کار با کیفیت‌تره.
می‌تونی تند بعد نهار بری پشت میزت،
و به زور تمرکز و اشتیاقت رو به کار حفظ کنی.
(البته معمولاً ما بهونه‌مون اینه که مگه می‌شه تو یه ربع خوابید!
منظور خواب خرخر کردن و خواب دیدن که نیست؛
یه چرت تخلیه استرس و تنظیم فکر.
هم توصیه اسلامیه و هم علمی.)

راه حل
خوب، از مثال 2 و 3 ظاهراً راه حل معلوم می‌شه دیگه؛
مهم اینه که تو هر لحظه خوب عمل کنی (زندگی در حال).
خیلی وقت‏ها کش‌دادن کار لازم نیست و اتفاقاً نتیجه معکوس می‌ده.
(این تجربه رو معمولاً وقتی کار به وقت نماز کشیده می‌شه داریم،
هم نماز از دست می‌ره و هم تهش می‌بینی کارت هم ثمر نداده.)
وقتی هم برای کار بعد کم آوردی الکی تیم رو خراب نکنی،
صادقانه بکشی کنار که حداقل بقیه به پشت‌گرمی تو کارشون خراب نشه.

حاج محسن زمان پیش‌دانشگاهی حرف خوبی می‌زد؛
می‌گفت آدم باید انقدر درس بخونه که اگه بعد کنکور هم برگرده همون قدر.
(اگه خوب یادم نیست شما خودت درستش رو بگو!)
یعنی انقدر که نتیجه (هدف) برات مهمه از وسیله استفاده کنی.
گاهی پای طرف رو تو فوتبال داغون می‌کنیم،
فقط به خاطر جوّ بازی، نه اهمیت بُردن یه بازی دوستانه.

این هم مهارتی است.
یه چیزی تو مایه‌های اهمیت نیت در عبادات
و حضور قلب در نماز
که بدون اون نماز بی‌مغز می‌شه.

یا حسین شهید

- - - - - -
* قراربخش دل بی‏قرار آمدنی است           ملال رفتنی و غم‏گسار آمدنی است
صدای شیحه‏ی اسب ظهور می آید          خبر دهید به عالم، سوار آمدنی است

** جناب «مطر» فرموده‏اند:
«زندگی در حال = زندگی برای آینده = عبرت از گذشته.
پس هیچ چیز به نفع دیگری از بین نمی‏رود... باید نتیجه رو کنار بذاریم و سخت، درست، علمی و برای رضایت خدا کار کنیم. چون اگر به‏دنبال نتیجه باشیم مثل همان قایقرانی می‏شویم که در مسابقه قایقرانی هر بار که پارو می‏زند یک‏بار به عقب برمی‏گردد تا ببیند که چقدر به پایان نزدیک شده... آخر هم می‏بازد...
باید خودمان را رها کنیم  و فقط به فکر تکلیفمان باشیم.»