سلام. اون بنده خدا معلم دوران دبيرستان ما بود. البته نه معلم رسمي، معلم تئاتر. عصرها، هفته‏اي يكي دوبار مي‏رفتيم پيش‏اش. شايد يك سالي بود كه از برنامه مدرسه خارج شد. اما من يكي دو سال بعدش هم پيش‏شون مي‏رفتم. اين‏بار براي نمايش‏نامه نويسي. هرچند شايد هيچ‏وقت چيز درست درموني ننوشتم، اما شوق و روش‏اش رو برام روشن كرد. خدا خيرش بده. بنده نمي‏دونم منظور پدرتون چي بوده. اما به‏نظر حقير نوشتن امر مقدسي‏ه كه باعث معجزات زيادي مي‏شه. از چي مي‏شه نوشت؟ از همه چي. شايد خود نوشتن موضوعيت داره، جدا از محتواش. نوشتن بازكردن يك مسير از درون به برون‏ه. نوعي عقلاني ديدن و عقلاني زندگي كردن. مي‏گن روان‏شناس‏ها از خطوط مبهم آدم مي‏فهمن چي توي روح طرف وجود داره. نوشتن تخليه و آسوده كردن انبار بي‏نظم نفس ماست. شايد گاهي مثل گريه و درددل آرام‏بخش باشه. اينجا يه موضوع ديگه هم هست كه اون هم مخاطب‏ه. كي قراره نوشته‏ها رو بخونه. و روي‏كرد به اين موضوع بسيار مهم‏ه. حس جالبي هم داره وقتي تعداد خواننده‏هات رو مي‏بيني، كامنت‏ها رو مي‏خوني، و وقتي كساني كه فكرش رو نمي‏كني درباره نوشته‏هات حرف مي‏زنن. و البته اين رو نمي‏تونم بگم خوب‏ه يا نه. اينجا ديگه بستگي به نيت آدم هم داره. و البته وب‏لاگ‏نويسي لزوماً به‏ترين راه نيست. ولي اگر شما وب‏لاگ نداريد و روزي خواستيد تو اين راه بياين، توصيه مي‏كنم هر دو جنبه رو در نظر بگيريد: 1- با يه دل و چشم و دست براي خودتون بنويسيد و نه هيچ خواننده‏اي؛ انگار تنها خواننده خودتونيد و خدا و مخاطب خاصي كه خودتون فرض‏اش كرديد و شايد خودش هم ندونه و اون مطلب رو نخونه. گاهي نوشته‏هاي ممتازي رو آدم مي‏خونه كه طرف اصلاً كاري به ما نداشته و مثلاً براي دوست‏اش درد دل كرده. 2- با يه دل و چشم و دست هواي خواننده‏ي عام وب‏لاگ و مجله رو هم بايد داشت. اميدوارم جواب پرتي نداده باشم. يا علي