سلام
1.خيلي خوبه که آدم اينجا وادار به بحث و تبادل نظر ميشه.
2.با نتايجي که گرفتين کاملا موافقم. نکته بسيار مهميه که آدم نمي تونه در حدّ ايمانش خواسته دلش رو الهام غيبي بدونه، بلکه بايد ايمانش کامل باشه تا اين اجازه رو داشته باشه. بسياري رو ديدم از اين بابت دچار مشکل شده اند که بدون اينکه اين حق رو داشته باشند، تصميم جاهلانه خود رو به حساب الهام غيبي گذاشته اند و بيراهه رفته اند. البته آدم بايد به دلش مراجعه کنه، در هر مرتبه اي از ايمان. فقط حق نداره اونچه که احساس ميکنه رو لزوما درست و مطابق خواسته پروردگار و به نوعي الهام بدونه.
3.تاکيد ميکنم که احساس و عقل به نظرم هميشه بايد همراه باشند. گاهي عقل جلوتره و گاهي احساس اما هردو رو بايد جدي گرفت و به حساب آورد، در همه موارد.خيلي وقتا هست که احساست به يه چيزي گواهي ميده، و بعد از مدّتها دليل عقلاني اش رو پيدا ميکني و مي فهمي احساست چقدر جلوتر از عقلت بوده. گرچه پيروي صرف از احساس معمولا با خرافه و ضديت با عقل همراه ميشه. در واقع بايد تعادل رو رعايت کرد.
هردوي اينها دو دريچه اند به عالم معنا، که به بستن هيچيک مجاز نيستيم. فقط بايد فرق قائل بشيم بين احساس و الهام غيبي و هرچيزي رو به خدا نسبت نديم.
4.مگه خدا اصلا زنگ تفريح هم اعلام ميکنه؟!
5.موفق باشيد.