سلام.

اين بحث در فلسفه ي علم بسيار مورد توجه قرار گرفته.

يعني در يک پارادايم. اولا بايد يک نوع همگني ميان داده به وجود آيد. ثانيا اينکه در کل آن پارادايم معناداري خاصي داشته باشند، ثالثا ابطال نشوند و ... البته در نظرات جديدتر پارامترهاي ديگري هم مورد توجه قرار گرفته.

اما مسئله مهم تر و بنيادي تر اين است که اساسا مسئله است که مشاهدات ما را جهت مي دهد. يعني مشاهدات بار دار است از مسئله ها يا به زبان دقيق تر نظريه ها.

به زبان ساده: ما هر چيزي را مشاهده نمي کنيم. بلکه به طور پيشيني به موضوعي تعلق داشته ايم و بعد در باب آن مشاهده کرده ايم ...

در باب نظر جناب رهسپار هم بايد بگويم، هر چند نظر ايشان قابل تامل است اما هميشه اطلاعات معنايي که ما به داده ها مي دهيم ، باعث نمي شود از داده هاي مشابه مان تعابير متفاوت داشته باشم. بلکه گاهي جنبه هاي ديگر خود داده هم است که باعث مي شود ماتعابير متفاوتي داشته باشيم.

داده، داده است اما صلب و سخت نيست.

يعني مساله اين است که آياداده را ما داده مي کنيم و تبديل به اطلاعات مي کنيم؟ يا اين قابليت ها آن داده است که ما را به اين اطلاعات مي رساند؟ يا هر دو؟

مثال: پارچه را نمي توان ميز کرد. (قابليت داده)/ اما پارچه همواره تبديل به چادر نمي شود، مي تواند تبدبل به دامن يا بلوز و ... هم بشود(تصرف ما)

اين بحث عنوان مدرني براي بحث« قوه و فعل» است.

التماس دعا