سلام
1.مي بخشين اگه چيزايي كه گفتم كاملا به پستتون مربوط نبود. اينو بذارين به حساب كج فهمي ام.
2.خوب مسئله اينه كه تو اون روابطي كه وظيفه ما خارج از دوست داشتن تعريف ميشه(مثل روابط سياسي،تعليمي،... در حد ممكن دوست داشتن وارد نشه. گرچه بعد از اعمال كامل وظيفه، دوست داشتن در اين روابط نيز رخ نمايي خواهد كرد و اينهم اصلا بد نيست.
مثل اينكه معلم باشي و براي همه دانش آموزان كاملا دلسوزانه وظيفه ات رو انجام بدي. اما يكيشون رو كه بيشتر دوست داري تا 10 سال بعد هم باهاش در ارتباط باشي و باهاش وارد فضاي دوستي تازه اي بشي. در حقيقت تو به اون رابطه جايگاهي لطمه اي نزده اي،و كم نگذاشته اي. بلكه از دل اون رابطه يك رابطه دوستي تازه متولد شده.
3.نمي دونم چرا.. به راستي نمي دونم چرا؟.. احساس و دل يك نعمت الهي است و يك سلاح تمام و كمال. يك دريچه است براي شناخت،همونطور كه عقل،همونطور كه تفكر،و چه بسا كارآمدتر از اونهاست. چرا بايد فكر كنيم كه اونجايي كه پاي احساس به ميان مياد احتمال خطا بيشتر ميشه؟؟؟
چرا بايد فكر كنيم اونجاييكه قراره از يك دريچه شناختي ديگر هم علاوه بر قبلي ها استفاده كنيم،داريم بر خطاي خود مي افزاييم؟؟؟
درسته كه آمار نگرفتيم از ازدواجهايي كه همراه با عشق بوده. اما آيا از ازدواج هايي كه بدون عشق بوده آماري گرفته ايم؟!