فقط يك نكته و آن اينكه توقع مان از عمره بايد در حد و اندازه خودش و شرايط روحي خودمان باشد و نه بيشتر...پر واضح است كه اين سفر معنوي هم مثل بعضي از مقاطع عمر ما، شايد قدري پر رنگ تر، از آن ايامي ست كه مي توان براي تجديد قوا، براي ادامه راه از آن بهره جست. فرصت زيبايي براي تدبر، تذكر و محاسبه و مشارطه...اين شور و احساسات هم همان است كه در كنار شعور،حركتمان را تسهيل و تسريع و تلطيف ميكند.
بهترين وصف همان قول شاعر است: كعبه، قرار است سنگِ نشاني باشد كه ره گم نشود...
حاجي احرام دگر بند ببين يار كجاست.
حتماً بهره مي بريد. انشاءالله.
يا علي.
