سلام
از همون اول که ماجراي هب لي ها شروع شد هي ميخواستم اينو بگم با خودم ميگفتم ولش کن اما حالا که ديدم کار به جاهاي باريک کشيده طاقت نياوردم گفتم حيفه:
اين فرازي از مناجات شعبانيه است که مرحوم امام خميني در قنوت نمازشون ميخوندن:
« اِلهي هَب لي کَمالَ الاِنقِطاعِ اِلَيکَ وَ اَنِر اَبصارَ قُلُوبِنا بِضِياءِ نَظَرِها اِلَيکَ حَتّي تَخرِقَ اَبصارُ القُلوُبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ اِلي مَعدِنِ العَظَمَهِ وَ تَصيرَ اَرواحُنا مُعَلَّقَهً بِعِزِّ قُدسِکَ »
« اي خدا مرا انقطاع کامل به سوي خود عطا فرما
و روشن ساز ديده هاي دل ما را به نوري که به آن نور تو را مشاهده کند تا آنکه ديده ي بصيرت ما حجاب هاي نور را بر دَرد و به نور عظمت واصل گردد و جانهاي ما به مقام قدس عزتت در پيوندد.»
معذرت که از قرآن آوردمتون بيرون.
باتشکر

سلام

(چه ذوق مي كنم وقتي اينجا باب مباحث قرآني باز مي شود. ممنون)

براي خودم هم موضوع جالب شد. الان يك نگاه سريع مفردات را چك كردم، جناب راغب فرموده اند: الهبه ان تجعل ملكك لغيرك بغير عوض: هبه يعني دارايي ات را به ديگري ببخشي بلاعوض.

توي فضاهاي قرآني ريشه وهب در رابطه خالق و مخلوق است. اوست كه از دارايي هايش مي بخشد: بلاعوض. و ريشه يكي از اسم هايش هم همين است. وهّاب.

يك جاي ديگر هم الان خاطرم هست كه مصداق بخشيدن ملك است و حكومت. در دعاي حضرت سليمان در سوره صاد.شماره آيه خاطرم نيست:و هب لي ملكا لا ينبغي لاحد من بعدي.

و يك جاي ديگر در ماجراي حضرت ايوب شايد در همان سوره صاد: و وهبنا له اهله...كه خانواده حضرت را دوباره حيات بخشيدند. (باز هم وهب براي خانواده و فرزندان). يك جاي ديگر هم همين الان تداعي شد: يهب لمن يشاء اناث و يهب لمن يشاء الذكور (باز هم مصداق بخشيدن فرزند)، سوره شوري. فكر كنم آيه 50.

آن دعاي معروف را هم كه خوانده ايم :

وهب لنا من لدنك رحمه انك انت الوهاب.

آمين.