سلام. من نمي‏دونم و زياد هم دوست ندارم بفهمم شما چه نوع دوستي هستيد. اما اگه كمي از اوضاع نهاد رهبري دانش‏كده فني و دانش‏گاه تهران خبر داشتيد، حداقل به حقير اين حرف رو نمي‏فرموديد. اين مجموعه‏ها به‏نظر بنده ان‏قدر تعطيل هستند كه نشه روي نقش‏شون زياد حساب كرد. در به‏ترين حالت مي‏شه گفت يه بخش‏نامه‏اي چيزي به‏شون شده و اونها هم طبق وظيفه يه هماهنگي كردن. اون جلسات محرمانه و امثالهم هم زياد خبري توش نيست. حالا براي شما نمي‏تونم مثال بزنم. اما اگر جواب چيزي كه فكر مي‏كنيد بايد براي بنده به‏عنوان يك سؤال تعيين‏كننده پيش بياد و مسير زندگي‏ام رو عوض كنه، براي شما با اطلاعات و قدرت تحليل فوق‏العاده‏تون واضح و مبرهن‏ه كه خوب بحثي نداريم. بگذاريد ما هم در تيه گم‏راهي و تحليلات واپس‏گرايانه‏مون بمونيم. اما اگر هنوز يه ذره ابهام براتون هست و دوست داريد حرف از نوع ديگر رو هم بشنويد، بفرماييد كه تا حالا مسئول يك مسافرت دانش‏جويي (مثلاً مشهد يا جهادي) بوديد؟ آيا اين مسئوليت شما يعني تونستيد همه اتفاقات رو طبق استاندارد خودتون جلو ببريد؟ نحوه برخوردتون با اقشار مختلف اردو چه‏جوري‏ه؟ مثال اسلامي هم بخوام بزنم، شاخص‏ترين‏اش برام ماجراي «عبدالله بن سعد بن ابي‏سرح»ه. شايد اينجا يه پست درباره‏اش صحبت كنيم. پيام‏بر(ص) به‏واسطه سستي و تعلل ياران بخشيدن‏اش و اين از بزرگ‏ترين خون دل‏هاي تاريخ اسلام است. در ماجراي صلح امام حسن(ع) فقط يادگرفته‏ايم تكليف حاكم رو تعيين كنيم، نمي‏گيم ياران چه خون دلي درست كردن و چه افتضاحي بارآوردند. من فكر مي‏كنم حاكم فقيه نقش بسيار پيچيده‏اي داره و اغلب موضع‏گيري‏اش در كوتاه مدت قابل قضاوت واضح نيست (البته شما حساب‏تون جداست لابد). اما مهم‏تر اين‏ه كه وظيفه ما به‏عنوان اعضاي جامعه معنوي مسلمين چيست؟ خوش افتخاري خواهيم داشت اگر مانند صحابيان پيام‏بر(ص) اجازه نوشتن يك ورق كاغذ به‏اش ندهيم يا مثل ياران حضرت امير(ع) حاضر نشويم از در حمايت‏اش دربياييم يا مثل ياران امام مجتبي(ع) صلح رو به‏اش تحميل كنيم يا مثل نامه‏نويسندگان به حضرت حسين(ع) رودرروي‏اش شمشير بكشيم. تاريخ پر است از اين ملت‏ها، ما هم يكي‏اش. چون حوصله پذيرش حكومت يك فقيه رو نداريم، بنشينيم ببينيم روشن‏فكران عزيز با جنگ داخلي ما رو مي‏خوان به كجا ببرن. اين هم راه حلي است براي خودش. يا علي