سلام. يه مطلب جدي رو شنيده‏ايم كه اگر بعد پيام‏بر(ص) كار دست اهل‏اش (معصومين(ع)) مي‏افتاد، زمين و زمان چنين و چنان مي‏شدند. حرف همون‏ه. اول كه حضرت مجتبي(ع) چند ماهي بيش خليفه نبوده‏اند و قاعدتاً فرصتي براي تربيت نداشته‏اند. زمان حضرت امير(ع) هم همه‏اش به جنگ گذشت و اين جنگ‏ها هم به‏خاطر جلوگيري از اشاعه تربيت ايشان بود. البته حضرت امير(ع) تلاش‏هاي زيادي در احياي اسلام فرمودند كه مرحوم علامه عسكري(ره) به‏همين جهت تلاش‏هاي ايشان رو مصداق آيه مباهله و نفس پيام‏بر(ص) بودن ايشان مي‏دانند. اينها رو در پست «اوضاع پيش از صلح» (http://nafsani.parsiblog.com/1330192.htm) آورديم. آقا مجتبي تهراني تو بحث‏هاي محرم ماه صفر ام‏سال‏شون اين مطلب رو فرمودند كه هر بدعتي، سنتي رو از بين مي‏بره. اين رو حقير مي‏گم كه بعد پيام‏بر(ص) مكتب خلفا اول به كتمان پناه آورد كه اصلاً سنت پيام‏بر(ص) بالكل نقل نشه و فراموش بشه، حتي با زور و تهديد. بعد كساني مثل كعب الاحبار و تميم داري شدند مسأله‏گوي شرعي كه بتونن تفكرات نادرست رو اشاعه بدن. و اين رو ان‏قدر ادامه دادن تا در زمان معاويه و يزيد بتونن كل اسلام (يعني اندك مسلمانان واقعي) رو هم از بين ببرن. تحليل ما اين‏ه كه اگر صلح امام مجتبي(ع) نبود ممكن بود چنين اتفاقي بيافتد. به هر حال اينهايي كه به امام مجتبي(ع) پشت كردند، همان‏هايي هستند كه به سخنان و تلاش‏هاي حضرت صديقه(س) در مسجد پيام‏بر(ص) هم اهميتي ندادند، با حضرت امير(ع) هم چنان كردند. و الته اينها همان‏هايي هستند كه وقتي پيام‏بر(ص) هم براشون خطبه جمعه مي‏خواند، آنها رهاي‏اش كردند و رفتند پي تجارت و لهو خودشون. تربيت شدن استقامت و خواست جدي مي‏خواد و البته زمان‏بره. در اين باره مي‏شه آيه آخر سوره فتح رو هم مرور كرد. شرمنده از اطاله كلام. يا علي