خدايا...
سزاي کوبنده در ، نگشادن نيست و سزاي پناهنده ، راه ندادن ، نه.
جزاي آن‏که پاي آبله و درد آلوده تا قلّه عز تو بالا آمده است ، به دره سوق دادن نيست.
خدايا !
گرسنه‏اي که غريب افتاده است و جز راه خانه تو نمي‏داند ، سزاوار گرسنه ماندن نيست .
سزاي تشنه‏اي که به يقين آب را نزد تو مي‏داند ، تَرَک خوردن لب‏ها و زبان از خشکي نيست.
خدايا !
به دردمند مويه‏کننده ، خشمگين نگريستن رواست ؟!
بيچاره پناه آورده را از خويش راندن شايسته است؟!
خدايا !
ما چون کوري که بوي منزل معشوق را دنبال مي‏کند ، رو به سوي تو راه افتاده‏ايم ؛ از چاه‏هاي بين راه نيز دستگيرمان تويي. چرا که ما ، در جاده تو گام مي‏زنيم. ما در فضاي نگاه تو تنفس مي‏کنيم. مگر نه اين‏که ما از آنِ توايم ؟ بي‏تو کيستيم ؟
خدايا !
به تقدس برگزيدگان ملايکه‏ات و شايستگان آفرينشت و بندگانت ، سپري ما را عطا کن که از خنجرهاي مهلک و تيرهاي آفت‏بار و زخم بلاهاي ايمان‏خوار ، حفظ کند.
خدايا !
آرامش در دست توست و جان ، تنها با دم تو قرار مي‏يابد و دل ، تنها با ياد تو اطمينان مي‏پذيرد.
خدايا !
جوي کوچک وجود ما تنها با پيوستن به درياي تو آرام مي‏گيرد.
آرامشي از خويشتن نصيبمان فرما و آينه صور ما را با انوار محبت خويش جلا بخش.

.

.

.

.

يه نكته جالب :

تمام مدت جمعه از ساعت 11 تا 12.5 داشتم فكر مي كردم شما رو يه جايي ديدم !!! اصلا ياد عكس كنار وبلاگي كه گاه مي خوندمش نبودم...در نوع خودش به نظرم اتفاق جالبي بود ... مويد باشيد