سلام

نكات قابل تامليست.. مسئله اينه كه ما همه چيز رو بر اساس اين دنيا مي سنجيم. حتي اگر بخوايم در مورد حركت گذشته مون هم قضاوتي كنيم و درسي بگيريم براي آينده، باز بر اساس برد و باخت هاي دنيايي ارزش گزاري مي كنيم. اين باور ما نيست كه اين دنيا بخش كوچكي از حيات دائمي ماست، و البته بخشي سرنوشت ساز. ما نه به كوچك بودنش وقعي مي نهيم، و نه به سرنوشت ساز بودنش!

چند روز پيش مفهوم مرگ داشت تو ذهنم مرور مي شد. هر كدوم از ما هنگام مواجهه با مرگ آشنايان دور و نزديك (نميگم خدايي ناكرده، چون نگاه منفي به مرگ رو قبول ندارم!) يه واكنشي نشون ميديم. يكي براي لحظه اي خيلي متاسف ميشه، يكي ميگه مثلا جوان بود و حيف شد! يكي به غصه و غم فراقي كه بايد مابقي ايام تحمل كنه فكر ميكنه، يكي ميگه حقش بود، نتيجه بديهاش بود! يكي ميگه چرا آدمهاي خوب زودتر مي ميرند! و...

اما انگار يه كسي كه حقيقت خلقت رو فهميده يه جور ديگه نگاه ميكنه! براي اون اين اتفاق چيز غريبي نيست، چيزيكه بخواد حتي تو خيالش ازش فرار كنه. براي اون اين اتفاق به سادگي و آرامش پرواز طائريه براي رهائيش. اون خيلي ساده ميگه هركسي كه از پيش خدا اومده، حتما كنار اون برميگرده.. انا لله و انا اليه راجعون..

اون بخش از آيه‏اي هم كه اشاره فرموديد: و لنجزينهم باحسن الذي كانوا يعلمون...از اون عبارات نويد بخش‏ه توي قرآن. يعني از هر دسته از اعمال آدم‏ها، بهترين‏شون‏ه كه روي ترازو مي‏ره و سنجيده مي‏شه. مثلاً همه نمازهاي ما بر اساس بهترين نمازي كه خونديم محاسبه مي‏شه و اگه اين برداشت تفسيري درست باشه، اين جمله يكي از اميدواركننده‏ترين جمله‏هاي قرآن‏ه.

سلام

توي منطق قرآن اين بحث حيات طيبه خيلي بحث جدي و مهمي‏ه. يعني ردپاي اين تفكر توي خيلي از آيات ديده مي‏شه كه ما اصلاً به جز اين زندگي مادي كه مؤلفه‏هايي داره و ويژگي‏هايي كه به واسطه‏شون مرده يا زنده بودن آدم‏ها و ميزان سلامت‏شون رو تشخيص ميديم يعني فهم و قدرت فيزيكي، همه ما يك نوع زندگي ديگه‏اي هم داريم كه ميزان فهم و قدرت مون توي اون حيات هم سنجيده مي شه و اونه كه ميزان زنده بودن ما رو نشون مي‏ده. با اين اوصاف خيلي ها ظاهرا زنده‏اند اما از ديد قرآن مرده محسوب مي شن، خيلي‏ها ظاهراً مي‏بينن، مي‏شنون، مي‏فهمن، اما از ديد قرآن كور و كر و نفهم هستند.

يا ايها الذين امنوا استجبوا لله و لرسوله اذا دعاكم لما يحييكم.