سلام. حافظ هم به اين نکته شما پي برده بود. مي فرمايد:
اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقي همه بي‌حاصلي و بي‌خبري بود

خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرين
افسوس که آن گنج روان رهگذري بود

از دعاهايت مرا بي نصيب نزار