سلام. به نظرم خوبه که از محيط گناه دور شد. اين خودش کمک بزرگيه و حتي مي تونم بگم لازمه. اما تا کجا!؟ تو دنياي پر از آلودگي که ما توش زندگي مي کنيم، تا کي و کجا مي شه پنهان شد و پنهان کرد؟ اگر جايي ناچارا در معرض گناه قرار گرفتيم تکليفمون چيه؟ گناه نکنيم؟ به همين سادگي؟ به نظر من کار بزرگتري بايد انجام داد. اگر حقيقتا به ذات گناهان برسيم، به ذات غيبت، به ذات دروغ، به ذات نگاه حرام و ... يعني همون چيزي رو در موردشون احساس کنيم که ذات اونهاست و چهره حقيقي اونهاست در عالم غيب و تصويريست که قرآن برامون متصور شده، بعيد مي دونم حتي در مرز گناه، رقبتي به انجامش داشته باشيم. حاضريد گوشت برادر مردتون رو بخوريد؟ حاضريد؟
اميدوارم تونسته باشم منظورمو برسونم