سلام

یا اللَّهُ یا رحمانُ یا رحیمُ، یا مُقلِّبَ القلوب ثبّت قلبی على‏ دینکَ

سلام.

*******

حضــــــــــرت صاحب زمان، مشکوة انوار الهى            مــــــــــالک کوْن و مکان،  مرآت ذات لامکانى مظهــــــــــر قدرت، ولىّ عصر، سلطان دو عالم            قــــــائم آل محمّـــــــد،مهدى آخــــــــر زمانى با بقـــــــــــاء ذات مسعودش، همه موجود باقى          بــــــــى لحاظ اقدسش، یکدم همه مخلوق فانى خوشه چین خرمن فیضش، همه عرشى و فرشى      ریـــزه خوار خوان احسانش، همه انسى و جانى از طفیـــــــل هستى‏اش، هستىّ موجودات عالم        جـــــوهـــــرى و عقلى و نامى و حیوانىّ و کانى شاهـــــــدى کو از ازل،  از عاشقان بر بست رُخ را       بر ســـــــر مهـــــر آمـد و گردید مشهود و عیانى از ضیــــــــائش ذرّه‏اى برخاست، شد مهر سپهرى       از عطــــایش بـــــــدره‏اى گردید بدر آسمانى بهـــــــــــــــــــر تقبیل قدومش، انبیا گشتند حاضر       بهــــــــر تعظیمش، کمر خم کرد چرخ کهکشانى گــــــــــــــو بیا بشنو به گوش دل، نداى "اُنظُرونى"       اى که گشتى بى‏خود از خوف خطاب "لَنْ ترانى" عیـــــــــــــد "خُم" با حشمت و فرّ سلیمانى بیامد       کـــــــه نهـــــادم بر سر از میلاد شه، تاج کیانى جمعه مــــــــى گوید  من آن یارم که دائم در کنارم      نیمــــــه شعبـــــــان مرا داد عزّت و جاه گرانى قـــــــــــــــــرنها باید که تا آید چنین عیدى به عالم      عیـــــــد امسال از شرف، زد سکه صاحبقرانى عقل گوید باش خامش، چنـــــد گویى مدح شاهى ؟      کـــــه سروده مدحتش حق،  با زبان بى زبانى اى کـــــــه بـــى نور جمالت، نیست عالم را فروغى     تا بــــــــه کـــى در ظلِّ امر غیبت کبرى ، نهانى؟ پـــــــرده بردار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا           اى کـــــــــه قلب عالــــم امکانى و جانِ جهانى قسمتی از قصیده در مدح ولى‏عصر (عج)  از امام خمینی (ره)