سلام.

+ «این ماه (ربیع الاول) همان‏گونه که از اسم آن پیداست
بهار ماه‏ها می‏باشد؛
به‏جهت اینکه آثار رحمت خداوند در آن هویداست.
در این ماه ذخایر برکات خداوند و نورهاى زیبایى او بر زمین فرود آمده است.
زیرا میلاد رسول خدا -صلى الله علیه و آله و سلم- در این ماه است
و مى توان ادعا کرد از اول آفرینش ‍ زمین رحمتى مانند آن بر زمین فرود نیامده است.
زیرا برترى این رحمت بر سایر رحمت‏هاى الهى مانند برترى رسول خدا بر سایر مخلوقات است،
همان‏طور که او داناترین مخلوقات خداوند و برترین آنها و سرورشان و نزدیک‏ترین آنها به خداوند
و فرمان‏بردارترین آنها از او و محبوب‏ترین‏شان نزد او می‏باشد،
این روز نیز برتر از سایر روزهاست.
و گویا روزى است که کامل‏ترین هدیه‏ها،
بزرگ‏ترین بخشش‏ها، شامل‏ترین رحمت‏ها،
برترین برکت‏ها، زیباترین نورها
و مخفى‏ترین اسرار در آن پى‏ریزى شده است.

پس بر انسان مسلمان که برترى رسول خدا -صلى الله علیه و آله و سلم- را قبول داشته
و مراقب رفتار با مولای‏ش مى‏باشد واجب است
این روز را به‏گونه‏اى وصف‏ناپذیر برتر از هر وقت و روز دیگرى بداند.
چون در مثل چنین روزى سرچشمه فضایل و برتری‏ها بر این امت فرود آمد؛
تمام برکت‏هاى نبوت و امامت و کتاب و شریعت
فقط با وجود رسول خدا -صلى الله علیه و آله و سلم- آشکار شد
که ابتداى آن در این روز مبارک بود.
و زمانى که با عقل و شرع برترى این روز ثابت شد،
بر مسلمان مراقب واجب است با تمام تلاش خود در شکرگزارى این نعمت بزرگ کوشش و سعى کند
که این رحمت وسیع را توسعه داده و این روز را بزرگ‏ترین عید خود بداند؛
با طاعات تام و تمام به خداوند نزدیک شده و با توسلات کامل به رسول خدا توسل پیدا کند.

از مراقبات این روز، این است که تمام ماه را در این روز
با تلاش‏هاى نیکو و اطاعت‏هاى گران‏قدر و بزرگ،
بزرگ داشته
و با پروردگار خود در مورد این نعمت بزرگ مناجات نماید.

و بدان اگر تو عبادت انس و جن را انجام داده
و اخلاص پیام‏بران را داشته باشى
باز هم نمى‏توانى واقعاً شکر این نعمت را به‏جا آورى.
البته نه به این جهت که این اعمال نیز از نعمت‏هاى اوست و شکر دیگرى را واجب مى‏کند.
بلکه بخاطر بزرگى نعمت، کسى توان شکر آن را ندارد.

پس به حکم عقل واجب است بعد از درک ناتوانى،
به‏اندازه توان شکر آن را به‏جا آورى و خداوند نیز
شکر خالصانه تو را با فضل خود می‏پذیرد که
خداوند با تشکر زیاد عمل کم را قبول می‏کند.

ولى مهم، داشتن حالت قلبى مناسب در این عید بزرگ
و شرم‏ساربودن از عجز و کوتاهى است؛
و نیز انجام اعمالى که انسان را از غفلت و تلف‏کردن وقت خارج نماید؛
نیز تلاش زیاد براى به‏دست‏آوردن صدق اخلاص هم‏راه با شرم‏سارى؛
و مهم‏دانستن این روز به‏مقدار اهمیت واقعى آن؛
گرچه در به‏جاآوردن حق شکر آن ناتوان بوده یا کوتاهى کرده باشی.

خلاصه،
بنده باید تمام توان خود را در انجام عبادات قلبی
از قبیل شناخت، یادآورى، شکر و مانند آن به‏کار گیرد.
زیرا شرع گرچه در عبادات بدنى خواهان میانه‏روى بوده نه زحمت زیاد،
ولى در عبادت‏هاى قلبى مثل شناخت، ذکر و شکر و لطیف‏نمودن قلب
با شناخت و صفات پسندیده‏اى که در پى آن می‏آید،
به‏کاربردن تمام توان را می‏طلبد.
تا به جایى برسد که امام صادق درباره عارف می‏فرمایند:
«اگر دل او به‏مقدار یک چشم به‏هم‏زدن خدا را فراموش نماید
از شوق او می‏میرد
و هنگامى‏که پرده‏هاى اوهام و حجاب‏هاى تاریکى از جلو او برداشته شده
و نورهاى زیبایى صفات و نشانه‏هاى عظمت و بزرگى خداوند در قلب او جلوه‏گر شود
و نور بسیار درخشانى را ببیند،
ممکن نیست اشتباه یا غفلت نماید؛
و حالات قلب او با جلوه‏گری‏هاى مخصوص صفات جمال و جلال خداوند دگرگون می‏شود.
و خداوند بزرگ عهده‏دار ریاضت دل او با ترس ‍ و امیدوارى از این راه می‏شود
تا زمانى‏که او را در جای‏گاه راستى و در پناه خود وارد کند
و او را در بهشت به‏تر، بهشت نور هم‏راه با پیام‏بران و شهدا و نیکوکاران سکونت دهد.»
»
(به‏نقل از «المراقبات» مرحوم آیت الله حاج میرزا جواد ملکى تبریزى -ره- )

یا علی