سلام،

...این یک نکته شکلی است. نه محتوایی.

1- اگر انتقاد درست را بدون ارایه هم بگوییم، ممکن است به کام کسی تلخ باشد ولی مسلما اثر می کند. اگر هنر زیبا گفتن را هم نداریم، حرف حق گفتن خود زیباست.
2-اگر انتقاد درست را با آرایه بگوییم، احتمال تاثیرش بیشتر می شود. حرف حق هم که هست. این یک دوستی و مودت و اظهار محبت است. و برای دوستی که از او این گونه انتقاد می شود بسیار ارزشمند خواهد بود و فراموش نخواهد شد.
3-اگر انتقاد غلط یا نیمه غلط(منبعث از برداشت های شخصی یا اشتباه یا قضاوت یکطرفه یا ....) را در آرایه ی زیبا بگوییم، با این که درست هم نیست می تواند موثر باشد. و حداقل اگر موثر نیست، کدورت نیافریند و دوستی ها را نزداید.
4- اگر انتقاد غلط یا نیمه غلط را بدون آرایه بگوییم، احتمالا موثر نیست. کام طرف را هم تلخ می کند. ولی احتمالا به شما بدبین و از شما دل آزرده نمی شود.
5-اگر انتقاد درست را با زبان تلخ بگوییم، احتمال تاثیرش کمتر می شود. اما به هر حال در درازمدت حقیقت خود را نشان خواهد داد. پس اگر اصلاح مد نظر است این گونه انتقاد کردن کار درستی نیست. چون طرف را علیرغم این که می داند برحق از او انتقاد شده به علت لحن بد و گزنده، به اصطلاح: سرلج می افتد.
6- اگر انتقاد غلط یا نیمه غلط را با لحن گزنده و زبان تلخ بگوییم... دیگر نوبر است!! هم کام تلخ می شود و هم کدورت ایجاد می شود و هم دوستی ها در خطر می افتد و هم پیشرفتی رخ نمی دهد و ....

خلاصه این که،
انتقاد یا بر حق و صحیح است یا غلط و نیمه غلط.
و زبان بر سه قسم است. یا شیرین است یا رک و راست و معمولی است یا تلخ است.

حرف حق را باید زد. چه بهتر که با زبان شیرین باشد.
حرف غلط یا نیمه غلط را هم حتی الامکان نباید زد. اگر هم زده شد، چه بهتر که با زبان شیرین باشد.

آخر این که دوستی ها را بسیار بیش از این حرف ها باید پاس داشت.

ارادتمند همه دوستان

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
پی نوشت:
اینها فرمایشات آقا محسن بود که گفتم شاید به درد شما هم بخوره. یا علی