سلام

حضرت علامه حسن زاده آملي:

الهي ...! خانه کجا و صاحب خانه کجا... ؟ طائف آن کجا و عارف اين کجا... ؟ آن سفر جسماني است و اين روحاني... ، آن براي دولتمند است و اين براي درويش... ؛ آن اهل و عيال را وداع کند و اين ماسوا را... ؛ آن ترک مال کند و اين ترک جان... ؛ سفر ان در ماه مخصوص است و اين را همه ماه... ؛ و آن را يک بار است و اين را همه عمر...؛ آن سفر آفاق کند و اين سير انفس... ؛ راه آن را پايان است و اين را نهايت نبود ...، آن مي رود که برگردد و اين مي رود که که از او نام و نشاني نباشد...، آن فرش مي پيمايد و اين عرش ...، آن محرم مي شود و اين مَحرم ...، آن لباس احرام مي پوشد اين از خود عاري مي شود ؛ آن لبيک مي گويد و اين لبيک مي شوند ...، آن تا به مسجد الحرام مي رسد و اين از مسجداقصي بگذرد ، آن استلام حجر کند و اين انشقاق قمر ، آن را کوه صفاست و اين را روح صفا ...، سعي آن چند مره بين صقا و مروه است و سعي اين يک مره در کشور هستي ...، آن هروله مي کند و اين پرواز ...؛ آن مقام ابراهيم طلب کند و اين مقام ابراهيم ؛ آن آب زمزم نوشد و اين آب حيات ...، آن عرفات بيند و اين عرصات ... ، آن را يک روز وقوف است و اين را همه روز ...، آن از عرفات به مشعر کوچ کند و اين از دنيا به محشر ...، آن درک منا آرزو کند و ترک تمنا را ...، آن بهيمه قرباني کند و اين خويشتن را ...، آن رمي جمرات کند و اين رجم همزات ...، آن حلق رآس کند و اين ترک سر ...، آن را «لا فسوق و لا جدال في الحج» است و اين را « في العمر» ...، آن بهشت طلبد و اين بهشت آفرين ...، لا جرم آن حاجي شود و اين ناجي ...، خنک آن حاجي که ناجي است ...!!!

يا علي