سلام

یا اللَّهُ یا رحمانُ یا رحیمُ، یا مُقلِّبَ القلوب ثبّت قلبی على‏ دینکَ

‏‏سلام.

یه بحث خام بدون مرجع:

بین «هدایت» و «نجات» فرقه.

اگه ما معتقدیم فقط عقاید خودمون تو عالم درسته
به این معنا نیست که بقیه حتماً می‏رن جهنم.

همیشه باب نجات بازه و بعد آدم می‏تونه هدایت بشه.

اصلاً برای خیلی از ماهایی که می‏گیم عقایدمون درسته
تنها مزیت‏مون نسبت به بقیه شانس به دنیا اومدن در یه شرایط خاصه.
این که نشد عدالت.

یه چیز دیگه هم می‏دونیم که ما خیلی کم از اون عالم خبر داریم.

نتیجه1:
هیچ پلورالیزمی وجود نداره.
فقط یه حقیقت وجود داره و فقط پیروان یه آیین می‏تونن هدایت بشن.
بقیه احتمالاً از بند نجات باید استفاده کنن.

تازه این هم مزیتی برای خیلی از پیروان این آیین نیست،
چون زحمت واقعی براش نکشیدن.

حالا اون دنیا چه اتفاقاتی برای آدم‏های مختلف می‏افته نمی‏دونیم.

نتیجه2:
اگه پیروان آیین هدایت‏گر اصلی خوب بهش عمل نکنن بیچاره‏ان.

خدایا خودت رحم کن.

یا علی

- - -
پ.ن:
کامنت‏ها رو ببینید؛ جالبن. بخصوص کامنت جناب «علوی» که از دید یه فلسفه‏دان بیان شده. تشکر.
هدف این بود که نگران جهنم‏رفتن دیگران و مشکلات فلسفی صراط مستقیم نباشیم. بهتر است نگران هدایت‏نشدن و جهنم‏رفتن خود باشیم.

سلام.

شنیدم که از قول حضرت موسی بن جعفر(ع) فرمودند:

لا تغضب للله اکثر ما غضب لنفسه

ترجمه حقیر:
کاسه داغ تر از آش نباشید.
در دین خدا سلیقه ای عمل نکنید.
اسلام یعنی تسلیم.

یا علی

- - -
پ.ن.
1- از همه دوستان شرمنده، فکر کنم متن حدیث رو اشتباه نوشته بودم. دلیلش هم اینه که شنیداری بوده. حالا درست شد؟

2- بالآخره ما مجبور شدیم بریم از گوینده حدیث رو بشنویم و برایتان نقل کنیم. امیدوارم درست شده باشه.
اون تیکه دومش که الآن حذف شده جزو فرمایشات حضرت نبوده ولی می توان از آن برداشت کرد.
درمورد نفس اینجا ظاهراً معنای خاص مستقلی ندارد. ترجمه این است که
«بیش از آنچه خدا برای خودش غضب می کند شما برای او غضب نکنید»

مثال: شخصی نزد حضرت امیرالمؤمنین(ع) آمد و به گناهی که لازمه اثباتش چهاربار اعتراف بود، اعتراف کرد.
حضرت بدون تغیر ردش کردند که مثلاً اشتباه می کنی، شاید خواب دیده ای. برو دنبال زندگیت.
طرف تا سه بار آمد و اعتراف کرد اوضاع همین گونه بود. بار چهارم طبق فرمان خدا غضب فرمودند و حد جاری کردند.

3- خدمت جناب علوی عرض شود که:
از آنجا که 1) رسول خدا(ص) شاهد، مبشر و نذیر است و 2) لا اکراه فی الدین و 3) انا هدیناه السبیل اما شاکرا و اما کفورا
ظاهراً این حدیث جزو مبانی اعتقادی و اخلاقی اسلام است، نه لزوماً لطیفه ای برای خواص.
چه برداشت شما از لحنش آمرانه باشد و چه تنبیهانه. یعنی لحن آن مخاطبش را خاص نکرده. والله اعلم