سلام.
آخرین باری که رفتم جهادی
موبایلام افتاد اونجایی که نباید.
اینبار خدا رو شکر یه روز قبلاش موبایلام یکطرفه شده،
انشاءالله تا چند روز دیگه هم کاملاً قطع میشه.
چه خدای مشتی داریم.
یا علی
- - - - - -
فقط 15، 16 ساعت دیگه خلاص میشیم...
سلام.
مجالس نهم ربیع (استفتاء از آقای بهجت)
1862. حکم شرعى رفتن در مجالس نهم ربیع الاول که در آن مجالس بهخاطر شادى شیعیان
شروع به لعن و نفرین به دشمنان اهل بیت ـ علیهمالسّلام ـ
و مزاحکردن و لطیفهگفتن مىکنند، چیست؟
مجلس تا چه حدّى باید در شادى پیش برود؟
ج. در حدّ مشروع و عدم احتمال وجود بیگانه، اشکال ندارد.
یا علی
- - - - - -
+ (چهارشنبه 21 اسفند 87؛ 11:35 شب)
نظرات خوبی توسط دوستان عزیز درباره این پست مطرح شد که اینجا به متن اضافه میکنم. خوشحال میشم نکات دیگری هم اگر به ذهنتان میرسد که لازم است اضافه شود بفرمایید.
- آیا واقعاً نیاز هست که برای درست و غلط دونستن اعمالی چنین، به این شکل حکم پرسیده بشه؟؟؟
-- اگر مبتلابه نیست واقعاً نه. منظور این پست برای دو گروه مخاطب بود: یکی اونهایی که از اصل این مراسمها رو قبول ندارن، یکی اونها که افراط میکنن.
- فکر میکنم ارائه دلیل و منطق شاید خیلی بهتر از بیان حکم شرعی این مسئله باشه.
-- هر مسأله ابعاد گوناگون دارد. همهاش که دلیل و منطق نیست. اما این قضیه دلیل و منطقاش ازنظر حقیر بسیار ساده است؛ تبری در کنار تولی جزء دین است، مانند بغض در کنار حب و «لا اله» در کنار «الا الله». افراطش هم پسندیده نیست، تقیه هم در برخی شرایط لازم است.
++ (یکشنبه 25 اسفند 87؛ 1:10 صبح)
جناب «رمضانی» خوش فرمودهاند:
«در این باره باید بگویم که لعن و بیزاری از دشمنان طبیعی است. اما مشکل قالب است. زیرا ائمه -علیهم السلام- هیچگاه توهین نمیکردند و سخنان رکیک و ناسزا نمیگفتند.
حالا این آدم را غصهدار میکند که شیعه را به بهانهی مبارزه با دشمنان به اینجا کشاندهاند که کارهایی میکند که پیشوایاناش نمیکردند.
اگر راست میگوییم برویم الغدیر بنویسیم. این یعنی مبارزه با دشمن. نه اینکه جوکهای زشت بگویند و فحش بدهند و ...
من خودم یک سنی را دیدم که گفت اینجا زورم به شما نمیرسد، ولی در سیستان، یکی را میکشم. گفتم بابا همه اینطور نیستند، من اصلاً شرکت نمیکنم. اگر خواستی کسی را بکشی مواظب باش بیگناه نباشد.
اینهاست که آدم را میسوزاند.»
سلام.
1- از مشهد برگشتیم.
خدا رو شکر.
یکی از نکات جالب این بود که
ما ششتا بودیم و سونی-اریکسون هم ششتا!
نکتهی دیگه اینکه بهدلیل آلرژی اخیر من به امیرکبیر،
50% همسفران امیرکبیری بودند!
2- یکی امروز بهام گفت
دعا کن فلان کار مثل وبلاگ تو نشه؛
منظورش نفسانی بود.
3- خدا این ده روز رو بخیر بگذرونه.
یا علی
سلام.
نگران نباشید از اینکه نمیدونید اینجا چه خبره؛
واقعیتاش اینه که من هم نمیدونم داره چه بلایی سرم میآد و چهکار دارم میکنم.
داریم میریم پابوس آقا.
کوچکتر که بودم
شاید روح بزرگتری داشتم از امروز.
مسافرت که میخواستم برم چهکار میکرد حضرت دل،
سر جاش بند نمیشد.
بهخصوص جهادی که نگو،
تا روزها قبل و بعد هوایی بود.
یادمه دائی میگفت که وقتی بعد جنگ رفتهبود دوکوهه
تا یه ماه تو لک بود،
تو حیاط میشست و در و دیوار رو نگاه میکرد.
الآن که داریم میریم مشهد انگار نه انگار.
کاش برم پیش آقا دلام بمونه همونجا.
برم بهاش بگم چهقدر همهجام درد میکنه.
بهاش بگم که از دست خودم کلافهام.
هنوز جای دفاع درد میکنه!
قراره تا چند روز دیگه کلی سرچ کنم و مقاله بخونم خیر سرم
تا موضوع اصلاح بشه.
گزارش هم رو هواست،
جهادی هم،
مقالهای که قرار بود از-سون-از-پاسیبل ریوایز بشه هم،
کتاب هم،
مطلبی که دوست داشتم برای نشریه دوست عزیزی بنویسم هم،
و هزار «هم» دیگه.
حالا چرا همه یه همچین شبی باید باشه؟
آی دونت نو.
میون کلامام، این شعر رو بخونید که دوست بزرگواری تو فیسبوک برام گذاشته:
«بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب
که باغها همه بیدار و بارور گردند
بخوان دوباره بخوان تا کبوتران سپید
به آشیانهی خونین دوباره برگردند
ز خشکسال چه ترسی؟ که سد بسی بستند
نه در برابر آب
که در برابر نور
و در برابر آواز و در برابر شور
تو خامشی که بخواند؟
تو میروی که بماند؟
که بر نهالک بیبرگ ما ترانه بخواند؟
زمین تهیست ز رندان
همین تویی تنها
که عاشقانهترین نغمه را دوباره بخوانی
بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان
حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی»
علمای ادب نظر بدهند که این برای امام زمان -جانام بهقرباناش- نیست؟
خوب،
خودم هم نفهمیدم که چی؟
فقط همین رو بگم که نگران نباشید از اینکه شاید سر در نمیآرید که اینجا چه خبره؛
ما هم نمیفهمیم چه خبره.
اگه شما فهمیدید بفرمایید چه خبره.
یا علی
سلام.
تست هوش؛
چه میکنید وقتی یه مداح و جانباز شیمیایی که مریضیاش عود* کرده و موقتاً نمیتونه بخونه
دعوتتون میکنه هیئت؟
اون هم چنین هیئتی:
دههی آخر صفر،
ساعت 4 صبح(!!!)،
مناجات، ذکر مصیبت، نماز جماعت،
دعای عهد، ذکر حدیث و صبحانه.
خدایا، چه بندههایی داری؟
ما کجای کاریم؟
* با تشکر از محمد آقای عزیز.
یا حسین شهید
- - - - - -
برای دوستان علاقهمند:
بررسی ادبیات دفاع مقدس؛ با حضور رضا امیرخانی، احمد دهقان، محمدرضا بایرامی، امیرحسین فردی و دکتر جوادی یگانه.
یکشنبه ساعت یک عصر، دانشکدهی علوم دانشگاه تهران.
سلام.
امروز دیگه خونهتکونی اصلی بود.
اینبار دیگه نمیشد جیم زد.
تنها کاری که تونستم بکنم
صبح 7 تا 8 و عصر 1:30 تا 2 خوابیدم.
خدا رو شکر منظمتر و بهتر از سالهای پیش همهی کارها انجام شد.
امروز سهتا جا رو تمیز کردم که فکر کنم
از سال 1303 تا به امروز تمیز نشدهبود.
یکی پشت یخچال قدیمی، بهخصوص کندانسورش.
دومی پشت حاج آقا رضا، یعنی پشت عکس پدربزرگ.
سومی پشت کاور چوبی شوفاژ، اون که دیگه واقعاً افتضاح بود.
تو همین روال
به فکر افتادم که تو این آخر سالی یه مروری هم به احوال امسال کنم.
گفتم تا حسابی خاکخورده نشدهان پاکشون کنم بذارمشون رو طاقچه وبلاگ.
حالا این حرفه. تا ببینیم دست و دلمون به نوشتن میره یا نه.
یا حسین شهید
سلام.
1- برای خیلی از ماها
که توی مدرسهی مفید درس خوندیم
- که نه فقط درس، بلکه زندگی کردیم و رشد کردیم-
هفتهی شهدا برامون یه دههی محرمه؛
یا شب قدر؛
یا چیزی از جنس تولد دوباره
یا تجدید وضو.
هفتهی شهدا برای ما
یه دورهی انسانشناسی و اسلامشناسی
و امامشناسی و ولایتپذیری بوده.
دورهی مبدأ و مقصد و راهشناسی.
شاید همین تعدد و عمق آموزههاست
که هر سال روزهای هفتهاش رو یهجور دیگه اسم میگذارن؛
هرچند همهاش یه چیز رو میرسونه.
ما شهید نیستیم،
با شهدا هم نبودیم،
یه روز سختی و همتشون رو هم نکشیدیم و نداشتیم؛
اما یاد گرفتیم و باور کردیم که امروز هم میشه شهید بود
و شهیدوار زندگی کرد
و هیچ روز دیر نیست.
یاد گرفتیم که شهید قبل از مرگ ظاهریاش شهید میشه،
یاد گرفتیم که برای شهادت باید هر لحظه با شهود انتخاب کرد.
خدا بلورچی رو بیامرزه.
2- هفتهی شهدای مفید پایین بهطرز غیرمنتظرهای امروز شروع شده:
3- هفتهی شهدای ما هم ظاهراً 10 تا 15 اسفنده.
4- چندتا لینک شهدایی هم ببینید:
+ تدفین شهدا در دانشگاه پیام نور
++ این معراج است، یا شاید هم بالاتر...
+++ ... من باید به مسجد بروم! تو هم اگر باید بکُشی، بیا این سینهی من!
++++ مزار شهدای هویزه که آمدی، ردیف اول، قبر هشتم...
+++++ از «ژاکلین زکریای ثانی» تا «زهرا علمدار»
یا حسین شهید
- - - - - -
+ «... ما همهی افقهاى معنوى انسانیت را در شهدا تجربه کردهایم. ما ایثار را دیدیم که چگونه تمثّل مىیابد؛ عشق را هم، امید را هم، شجاعت را هم و... همهی آنچه را که دیگران جز در مقام لفظ نشنیدهاند، ما به چشم دیدیم... آنچه را که حتى عرفاى دلسوخته حتى بر سر دار هم نیافتهاند، ما در شبهاى عملیات آزمودیم. ما عرش را دیدیم، پندار ما این است که ما ماندهایم و شهدا رفتهاند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا ماندهاند... تو بگو کیست که زندهتر است. شهید سید عبدالرضا موسوى یا من و تو؟ کیست که زندهتر است؟ تو بگو که آیا این تصاویر واقعىترند یا روزهایى که من و تو واماندگان از قافله عشق یکى پس از دیگرى مىگذرانیم؟...» خدا ما رو به برکت آوینی بیامرزاد...
++ یک بزرگواری تو پیامهای خصوصی نوشتهاند:
«این راهپیمایی 22 بهمن امسال خیلی دلم هوای پدر شهیدم را کردهبود. باور کنید احساس میکردم بابام کنارم هست و داره با ما شعار ادامهی مسیر انقلاب رو فریاد میکنه. برام دعا کنید تا بتونم راه سبزش رو ادامه بدم.»
و من متحیر و شرمنده که که باشم برای چشم و چراغ ملت دعا کنم. خدا ما رو مدیون خانوادهی شهدا نمیراناد...
سلام.
فکر کنم سختترین کار دنیا بعد از خونهتکونی
مسواکزدن باشه؛ اون هم چون هر روز لازمه.
بههرحال همین سالی یهبار خونهتکونی هم بهاندازهی کل سال درد داره؛
هرچند ما فقط «هِن»اش رو میزنیم.
و نمیدونم چهقدر باید تشکر کنم از مادر عزیزم،
که حتی امروز هم اجازه دادند دودَر کنم بیام دانشگاه،
بلکه شرّ این پیشنهادیه کنده شه.
بهامید خدا
یا حسین شهید
سلام.
دیدن سهبارهی فیلم
Stranger Than Fiction
اون هم نسخهی دوبلهشدهاش،
حداقل این مزیت رو داشت که بفهمی جزئیات موضوع داستان چی بوده.
اینکه وقتی هارولد داستان زندگیاش رو خوند
و فهمید که چهقدر زیبا قراره بمیره
به مرگاش راضی شد؛
یعنی از نویسنده خواست که داستاناش رو تموم کنه.
و نویسندهای که حاضر نشد این هارولد رو بکشه؛
حتی به قیمت اینکه شاهکارش تبدیل به یه قصه خوب بشه.
یا حسین شهید
سلام.
مهمترین کاری که در مقطع تحصیلات تکمیلی باید انجام داد،
پیداکردن نقطهی تز است!
یا حسین شهید
