سلام.
1- آیه منتخب:
لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ بِمَا أَتَوا
گمان مبر آنها که از اعمال (زشت) خود خوشحال می‌شوند،
وَّیُحِبُّونَ أَن یُحْمَدُوا بِمَا لَمْ یَفْعَلُوا
و دوست دارند در برابر کار (نیکی) که انجام نداده‌اند مورد ستایش قرار گیرند،
فَلَا تَحْسَبَنَّهُم بِمَفَازَةٍ مِّنَ الْعَذَابِ
از عذاب (الهی) برکنارند!
وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ (188- آل عمران)
(بلکه) برای آنها، عذاب دردناکی است!
نکته: ظاهراً باید خیلی مراقب دلمون باشیم؛
از هر چیزی خوشحال نشه و هر چیزی رو نخواد.
2- آیه منتخب:
وَاعْبُدُوا اللَّهَ وَلَا تُشْرِکُوا بِهِ شَیْئًا
و خدا را بپرستید! و هیچ‌چیز را همتای او قرار ندهید!
وَبِالْوَالِدَیْنِ إِحْسَانًا
و به پدر و مادر، نیکی کنید؛
وَبِذِی الْقُرْبَى وَالْیَتَامَى وَالْمَسَاکِینِ وَالْجَارِ ذِی الْقُرْبَى وَالْجَارِ الْجُنُبِ
وَالصَّاحِبِ بِالْجَنبِ وَابْنِ السَّبِیلِ وَمَا مَلَکَتْ أَیْمَانُکُمْ
همچنین به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان، و همسایه نزدیک، و همسایه دور،
و دوست و همنشین، و واماندگان در سفر، و بردگانی که مالک آنها هستید؛
إِنَّ اللَّهَ لَا یُحِبُّ مَن کَانَ مُخْتَالًا فَخُورًا (36 – نساء)
زیرا خداوند، کسی را که متکبر و فخر فروش است،
(و از ادای حقوق دیگران سرباز می‌زند،) دوست نمی‌دارد.
نکته: نیکی به اینها ادای حقه؛ مثل پرستش خدا.
منتی نداره.
اگه ما اینها رو ول کردیم رفتیم برای نیکی به بقیه (یه چیزی مثل بعضی جهادیها)
و تازه احساس تکبر و فخر هم کردیم ... .
3- دعای منتخب:
اَعُوذُ بِجَلالِ وَجْهِکَ الْکَریمِ
پناه مى برم به جلال ذات بزرگوارت
اَنْ یَنْقَضِىَ عَنّى شَهْرُ رَمَضانَ اَوْ یَطْلُعَ الْفَجْرُ مِنْ لَیْلَتى هذِهِ
از اینکه ماه رمضان از من بگذرد یا سپیده دم امشب بزند
وَلَکَ قِبَلى تَبِعَةٌ اَوْ ذَنْبٌ تُعَذِّبُنى عَلَیْهِ
و هنوز از تو در پیش من بازخواست یا گناهى مانده باشد که مرا بدان عذاب کنى
(یکی از دعاهای شبهای ماه مبارک)
با تشکر از تنزیل و لیله القدر
یا علی
- - -
پینوشت (لینک‌های رمضانی)
1- درباره ششم ماه مبارک
2- شعر «شهر نور»
3- شعر «انتظار معجزه»:
«من انتظار معجزه دارم، نمی شود؟
هنگام باز دیدن یارم نمی شود؟
گفتی دعا کنیم و اجابت کنی چرا...
آخر چرا ظهور بهارم نمی شود؟
آه از غروب های غم انگیز جمعه ها
این هفته هم طلوع نگارم نمی شود؟
ان شالله به زودی با معجزه ظهور تمام دوست داران محبت و عدالت رو شاد و امیدوار ببینم.
آمین.»
4- داستان «مرتضی»؛ یه داستان شاید واقعی درباره یه آدم جهادی
5- دعای امام مجتبی(ع)
6- «قدح آمد اما...»
یه متن زیبا از «مکاتبه و اندیشه»
که چون تو ایمیلم بود و نمی‌تونم لینک بدم، می‌گذارمش اینجا.
نویسنده: محمد ایمانی
سر از پا نمی شناسی. در تب و تابی. دلشوره ای شیرین در جانت می دود. نه، از جنس اضطراب نیست. نگرانی که این «آن»، این «آن» غنی شده و مبارک و متراکم را گردش روزگار به چشم برهم زدنی از تو برباید و ببرد. یاری به این رعنایی و دلربایی، پس از روزگاری انتظار از راه برسد و تو در تب و تاب و التهاب نیفتی؟! می توانی؟! اختیار در کف توست؟! اینک بهترین همنشین و همدم- اکرم مصحوب من الاوقات- از راه رسیده و روز و روزگار تو را نوروز و بهاری ساخته. می توانی مست نسیمش نباشی و در تاب و تب و طرب نیفتی؟! می توانی دست افشان نباشی از بشارت دلدار و دیدار در بهار جان ها؟ اما نگرانی و در نجوا با خود که ای چشم انتظار، مهیای این لقای بزرگ هستی؟
دوش رفتم به در میکده خواب آلوده خرقه تر دامن و سجاده شراب آلوده
آمد افسوس کنان مغبچه باده فروش گفت بیدار شو ای رهرو خواب آلوده
به هوای لب شیرین دهنان چند کنی جوهر روح به یاقوت مذاب آلوده
پاک و صافی شو و از چاه طبیعت به درآ که صفایی ندهد آب تراب آلوده
راست گفت رسول والاتبار (ص) که «اگر بنده آنچه را در ماه رمضان است می دانست، دوست داشت تمام سال، رمضان باشد» و به جان چشیده ایم گوشه ای از حلاوت و شیرینی فرمایش امام صادق علیه السلام را که «للصّائم فرحتان، فرحه عند افطاره و فرحه عند لقاء ربه. برای روزه دار دو شادمانی است، یک شادی هنگام افطار و دیگری هنگام ملاقات پروردگارش». رنج نیست آن رنجی که پایان آن شیرینی وصال و لقا باشد. رنج نیست سودایی که پایان آن سود است. «و ما اربحنا افضل ارباح العالمین. سود کردیم- در ماه مبارک رمضان- بهترین سودی که جهانیان کنند.» (امام سجاد علیه السلام). رنج و سودا و سود؟ آری اینجا همه یکجا جمعند. عقل و دل اینجا به وحدت می رسند و یکی می شوند و یکی می بینند. «خداوند را فرشتگانی است که موکل روزه دارانند، برای آنها در هر روز ماه رمضان طلب مغفرت می کنند و آنان را در هر شب هنگام افطار ندا می دهند: بشارت باد بر شما ای بندگان خدا! گرسنگی را اندکی چشیدید و به زودی سیر خواهید شد. مبارک باشد بر شما و آنچه در جان شماست» (امام باقر علیه السلام).
زمان، آن کامیابی است، فرصتی که بر بسیاری از پیشینیان داده نشد. ما را برای این ضیافت برگزیدند و ممتاز کردند «الحمد لله الذی اکرمنا بک ایها الشهر المبارک» (رسول اکرم ص) و «آثرتنا به علی سائر الامم و اصطفیتنا بفضله دون اهل الملل. خداوندا ما را با ماه مبارک رمضان بر سایر امت ها ترجیح دادی و به فضیلت آن ما را از دیگر دین ها برگزیدی». (امام سجاد علیه السلام)
ماه رمضان همچنان که «آن» عاشقی و فرصت پیوند جانان است، روزگار گسسته شدن و دامن چیدن از هوس ها به چشم برهان بین هم هست. و مگر نه اینکه فرمود «و لقد همّت به و همّ بها لولاان رای برهان ربه، کذلک لنصرف عنه السوء و الفحشاء. زلیخا میل یوسف کرد و یوسف هم به او میل می کرد، اگر برهان پروردگارش را نمی دید، این چنین شد تا ما او را از بدی و زشتی بازگردانیم»؟ (یوسف- آیه 42). در هم تنیدگی ایمان و برهان و عشق و عقل است که از ماه رمضان، هم نشینی می سازد بی همتا، عقل افروز و دلربا. و ساعتی از این هم نشینی غنی شده و غنا یافته، بر سالیانی دراز، رجحان و فضیلت می یابد. آرزوها دست یافتنی می شود و عمل ها بارور. دل های سنگی به رقت می گراید و پرده میان جان و جانان برمی افتد. تازه می فهمی «یحول بین المرء و قلبه. خدا میان انسان و دل او حائل است» یعنی چه. دل، میزبان می شود. خدا با همه بزرگی فرود می آید چندان که آیات بلند بالای او نازل می شوند. دل، پیراسته اگر شده باشد، در این «آن» طور تجلی می شود و این چنین، رمضان هیبت و سطوت می یابد نزد مؤمنان «اهیبک فی صدور المومنین». این چنین است که تشنگی و گرسنگی نه قابل تحمل، که فراموش می شود و رنگ می بازد. که قلب، دوباره سلطان شده به جای بطن و فرج. «صوم القلب خیر من صیام اللسان و صوم اللسان خیر من صیام البطن. روزه دل بهتر از روزه زبان و روزه زبان، بهتر از روزه شکم است». (علی علیه السلام). در چنین مقامی گرسنگی و تشنگی، بشارت با خود دارد؛ «خوشا به حال کسانی که به خاطر روزه گرسنه یا تشنه شوند. آن ها روز قیامت سیر خواهند شد.» (رسول اکرم ص)
اینجا مقام عروج است، کنده شدن و پریدن و بار یافتن. به تعبیر مولوی:
ماه رمضان آمد، ای یار قمر سیما بربند سر سفره، بگشای ره بالا
ای یاوه هر جایی، وقت است که بازآیی بنگر سوی حلوایی، تا کی طلبی حلوا
مرغت ز خور و هیضه، مانده است در این بیضه بیرون شو از این بیضه تا باز شود پرها
با یاد لب دلبر، خشک است لب مهتر خوش با شکم خالی نالد چون سرنا
خالی شو و خالی به، لب بر لب نایی نه چون نی زدمش پرشو، و آنگاه شکر می خا
و نیز:
ماه رمضان آمد، آن بند دهان آمد زد بر دهن بسته تا لذت لب بیند
آمد قدح روزه، بشکست قدح ها را تا منکر این عشرت بی باده طرب بیند
عیش ما اما تمام نیست که آن یار غایب از نظر(عج) در میان ما نیست «اللهم انا نرغب الیک فی دوله کریمه تعز بهاالاسلام و اهله و تذل بها النفاق واهله... خداوندا ما دولت با کرامت امام عصر(عج) را از تو امید داریم... اللهم انا نشکو الیک فقد نبینا صلواتک علیه و آله و غیبه ولیّنا... خداوندا به تو شکایت می کنیم از فقدان پیامبرمان(ص) و غیبت مولای خود». عیش ما آن روز تمام و مدام می شود که نوروز ایمان با بهار جانان، رستخیزی تازه را شاهد باشد. «السلام علی ربیع الانام و نضره الایام. سلام بر بهار جان ها و طراوت روزگاران».
این حال ماست در آستانه ماه مبارک رمضان. لب به خنده و چشم به گریه، در تب و تاب و التهاب و طرب، تا کی انتظار به سر آید. در این میان استعانت می جوییم از هم نشینی مبارک ماه رمضان و فرموده امام باقر علیه السلام را با دل و جان زمزمه می کنیم که «لاصیام لمن عصی الامام. کسی که نافرمانی امام کند، روزه ندارد».
... ساعتی دیگر وقت افطار است و در جان دویدن شادی. اللهم لک صمنا و علی رزقک افطرنا فتقبل منا انک انت السمیع العلیم. یعنی پذیرفته اند روزه ما را به برکت ارادت و اطاعت امام عصر(عج)؟!... اعوذ بجلال وجهک الکریم ان ینقضی عنی شهر رمضان. خدایا به جلال وجه کریم تو پناه می بریم که ماه مبارک رمضان بی آمرزش و قبولی بگذرد. (1)
پی نوشت:
1. برگرفته از روزنامه کیهان، 13/6/87 ، صفحه 2.
