سلام

یا اللَّهُ یا رحمانُ یا رحیمُ، یا مُقلِّبَ القلوب ثبّت قلبی على‏ دینکَ

سلام.

1- ان‏شاءالله داریم می‏ریم مشهد؛
جای همه خالی.

جون هر کی دوست دارید حلالمون کنید.

2- دیگه تحمل این دنیای مجازی برام سخت شده.
واقعاً می‏تونه آدم رو از خدا دور کنه؛
ما هم که ظرفیتمون ته کشیده.

ان‏شاءالله حسابم رو بعد مشهد باهاش یه سره می‏کنم؛
البته اگه مجبور شدم.

یاعلی

- - -
پی‏نوشت:

1- زیارتمان قبول. ان‏شاءالله با دوستان مشرف شویم.

2- جناب «سوال؟؟؟» فرموده‏اند: «واقعا دنیای مجازی از نوع وبلاگی آدم رو از خدا دور می کنه؟ اونم از نوع وبلاگ نفسانی؟ ... واقعا گفته های شما رو نمی فهمم.
انصافا نمی تونم ترس خودم رو پنهان کنم ، اگه شما درست بگید...
شاید سکوت خودش یه راهه؟ اما بهترین راهه؟»

عرض می‏کنم: 2-1- منظورتون از «نوع وبلاگ نفسانی» چیه؟ مگه نوع خاصیه؟
2-2- به «سکوت» خیلی سفارش شده. البته قاعدتاً سکوت ناشی از سکون و بی‏تفاوتی منظور نبوده.
2-3- طبیعی است که بسیاری از مطالب این وبلاگ شخصیه و در نگاه اول برای فهم مخاطب نوشته نمی‏شه؛ اما وقتی پرسش شود، پاسخ‏دادن وظیفه است.
2-4- این موضوع دورشدن از خدا بیشتر به نگاه نویسنده برمی‏گرده که تحت تأثیر ماهیت این رسانه است. وبلاگ‏نویسی برای این حقیر گاهی روالی دارد که از نفس (که بری از وساوس شیطان نیست) شروع می‏شود و بدون عبور از عقل و قلب سلیم (که در بنده کم رنگ و اغلب بیمار است) به مخاطب عرضه می‏شود.
این روال خود تبعاتی دارد که از جمله تقویت وهمیات و پررنگ‏شدن پاسخ‏گویی قلب در برابر مخاطب ناشناخته در مقابل احساس وظیفه در محضرالهی است...