سلام

یا اللَّهُ یا رحمانُ یا رحیمُ، یا مُقلِّبَ القلوب ثبّت قلبی على‏ دینکَ

سلام.

«+
مرد گفت: ... کوزه را سر ببند، زیرا تنها هدیه‏ی ما برای پادشاه همین آب گل‏آلود جمع‏شده از باران بیابان است.
کوزه را در نمدی قرار بده تا شاه لازم باشد افطار خویش را با همین آب کند.
یک هم چون چیزی در آفاق و انفس وجود ندارد.
این آبی که من برای وی می‏برم شهد و شیره است
و مایه‏ی جنبش ذوق‏ها و خرسندی ذائقه‏ها است.
بدون تردید، ایشان از آب‏های تلخ و شور پیوسته در بیماری و بی‏نوری است.

پس سبو برداشت آن مرد عرب                         در سفر شد مى‏کشیدش روز و شب‏...
بر سبو لرزان بُد از آفات دهر                       هم کشیدش از بیابان تا به شهر...
سالم از دزدان و از آسیب سنگ                                 بُرد تا دارالخلافه بى‏درنگ‏
دید درگاهى پر از انعام‏ها                         اهل حاجت گستریده دام ها
دم به دم هر سوى صاحب حاجتى                              یافته ز آن در عطا و خلعتى‏
بهر گبر و مؤمن و زیبا و زشت                       همچو خورشید و مطر نى چون بهشت‏
دید قومى در نظر آراسته                                     قوم دیگر منتظر برخاسته‏
خاص و عامه از سلیمان تا به مور                              زنده گشته چون جهان از نفخ صور
اهل صورت در جواهر بافته                                         اهل معنى بحر معنى یافته‏
آنکه بى‏همت چه با همت شده                             و آنکه با همت چه با نعمت شده‏

پس نقیبان پیش او باز آمدند                                 بس گلاب لطف بر جیبش زدند
حاجت او فهمشان شد بى‏مقال                             کار ایشان بُد عطا پیش از سؤال‏
پس بدو گفتند یا وجه العرب                                       از کجایى چونى از راه و تعب‏
گفت وجهم گر مرا وجهى دهید                                     بى‏وجوهم چون پس پشتم نهید
(اگر به من رویی و فرصتی دهید بگویم که من بی‏پولم.)
اى که در روتان نشان مهترى                                    فرّتان خوشتر ز زر جعفرى‏
اى که یک دیدارتان دیدارها                                            اى نثار دینتان دینارها
اى همه ینظر بنور اللَّه شده                                      از بر حق بهر بخشش آمده‏
تا زنید آن کیمیاهاى نظر                                        بر سر مس‏هاى اشخاص بشر
من غریبم از بیابان آمدم                                             بر امید لطف سلطان آمدم‏
بوى لطف او بیابان‏ها گرفت                                     ذره‏هاى ریگ هم جان‏ها گرفت‏
تا بدین جا بهر دینار آمدم                                        چون رسیدم مست دیدار آمدم‏
بهر نان شخصى سوى نانوا دوید                                داد جان چون حُسن نانوا را بدید
بهر فرجه شد یکى تا گلستان                                   فرجه‏ى او شد جمال باغبان‏
همچو اعرابى که آب از چه کشید                              آب حیوان از رخ یوسف چشید...

آب آوردم به تحفه بهر نان                                        بوى نانم برد تا صدر جنان‏...
آن سبوى آب را در پیش داشت                            تخم خدمت را در آن حضرت بکاشت‏
گفت این هدیه بدان سلطان برید                                     سائل شه را ز حاجت واخرید
آب شیرین و سبوى سبز و نو                                  ز آب بارانى که جمع آمد به گو

خنده مى‏آمد نقیبان را از آن                                    لیک پذرفتند آن را همچو جان‏
ز آن که لطف شاه خوب با خبر                                 کرده بود اندر همه ارکان اثر...
(آن کوزه آب را به نزد سلطان برید و بگویید که از آب باران جمع شده‏است.
هرچند نقیبان از این تحفه و هدیه در خنده بودند،
با این حال چون لطف و عنایت سلطان را می‏دانستند و می‏شناختند پذیرفتند.)

بارى اعرابى بدان معذور بود                                  کو ز دجله بى‏خبر بود و ز رود
گر ز دجله با خبر بودى چو ما                                او نبردى آن سبو را جا به جا
(شاید از دجله باخبر بود آن سبو را می شکست.)

چون خلیفه دید و احوالش شنید                             آن سبو را پر ز زر کرد و مزید
آن عرب را کرد از فاقه خلاص                          داد بخشش‏ها و خلعت‏های خاص‏
کاین سبو پر زر به دست او دهید                          چون که واگردد سوى دجله‏ش برید
از ره خشک آمده‏ست و از سفر                                  از ره آبش بود نزدیکتر
چون به کشتى درنشست و دجله دید                           سجده مى‏کرد از حیا و مى‏خمید
کاى عجب لطف این شه وهاب را                                       وین عجبتر کو ستد آن آب را
چون پذیرفت از من آن دریاى جود                                           آن چنان نقد دغل را زود زود
* * *

آن سبوى آب دانش‌هاى ماست                                            و آن خلیفه دجله علم خداست‏»
قسمتی از یکی از داستان‏های دفتر اول مثنوی

ما که از خودمون ناامیدیم،
فقط امیدمون به خداست.
شاید این وبلاگ آلوده رو مثل اون کوزه آب کثیف ازمون بخره؛
و گرنه در درگاهش دجله‏ها روان‏اند.

یا حسین شهید