سلام،

این بار تو فوتبال زبونم ول شد؛

چرا این جور؟ چرا اون جور؟

البته خدا رو شکر بی ادبی نکردم.

بهشون بر خورد؛

حق هم داشتند.

عذر خواهی هم فایده نداره.

 

یاد اون داستانی افتادم که هر عصبانی شدن

یه میخ می کنه تو دل طرف!

اگه کنترل بشه و عذر بخوای ممکنه میخه در بیاد،

ولی سوراخش می مونه!

 

بعد فکر کردم منی که عرضه فوتبال بی خطا رو ندارم

نباید برم.

اما شاید درستش اینه که زندگی داره ما رو به خودون می شناسونه.

مهم اینه که سعی کنیم بهتر شیم،

نه اینکه نقاط ضعفمون رو فراموش کنیم.

چون بالاخره وبالمونه.

یا علی