سلام

یا اللَّهُ یا رحمانُ یا رحیمُ، یا مُقلِّبَ القلوب ثبّت قلبی على‏ دینکَ

سلام.

اگر آن روز من شما رو با اون حال نشناختم،
بعد چهل روز این شمایید که من رو نخواهید شناخت.
*
این چهل روز چهل سال گذشت

یا حسین

سلام.

حُسن ماه صفر این‏ه که می‏شه هر روز
«یا شدید القوا و یا شدید المحال...»
براتون خوند و هدیه کرد.
سرتون سلامت

یا صاحب الزمان(عج)

سلام

بازم هوای کوی تو بر سر فتاده است   /   و ز ماتم‏ات به جان من اخگر فتاده است
شد اربعین و باز به یاد تو یا حسین(ع)   /   مرغ دل‏ام به سینه به پرپر فتاده است...

کاش پایی داشتیم که بر مرکب‏اش می‏شد بیابان‏های عراق رو طی کرد، برهنه‏ی برهنه. نه فکر ره‏توشه بود و نه جای خواب. هم‏راه با کاروان حضرت ام‏المصائب(س) به زیارت می‏رفتیم.
شرمنده از روی‏ات حسین(ع) جان، سه ساله مانده کنج ویران...
- - - - - -

«قیامی که امام خمینی -رحمه الله- و شیعیان در زیر پرچم او با طاغوت جنگیدند نیز
از آثار قیام حضرت سیّد الشهداء -علیه السلام- بود.
جمهوری اسلامی در ایران برپا نشد مگر
در اثر تربیتی که مردم شیعه داشتند که می‏باید در مقابل طاغوت ظالم قیام کرد.

ره‏بر و بنیان‏گذار جمهوری اسلامی ایران از نهضت حضرت سیّد الشهداء -علیه السلام- استفاده کرد.
این سرمایه در جامعه‏ی شیعیان بود و امام خمینی،
هم‏چون کسی که سرمایه‏ای گران‏قدر در اختیار داشته باشد،
به‏خوبی از آن بهره‏برداری کرد.

به جبهه رفتن در جنگ تحمیلی نیز از آثار شهادت‏طلبی شیعیان تربیت‏شده‏ی این مکتب بود
و قیام مردم ایران و برپا داشتن جمهوری اسلامی در ایران
سبب بی‏داری دیگر مسلمانان در دیگر بلاد اسلامی گردید.»

+ مطالب مرتبط: «قیام حضرت سیدالشهداء(ع) و سرنگونی خلافت بنی‏امیه» و «قیام حضرت سید الشهداء(ع) و شکستن قداست خلافت اموی».

یا حسین شهید

سلام.
به فضل الهی قسمت آخر رساله حقوق رو نقل می‏کنیم. واقعاً هر فرازش می‏تونه یک توجهی به آدم بده که چه نعمت‏هایی داریم و چه‏طور باید شکرش و حق‏اش رو ادا کنیم. ان‏شاءالله که مورد عنایت خدا و رضایت خاطر حضرت سجاد -علیه السلام- (در این ایام اسارت آل الله) قرار بگیره.
- - - - - -

و حق آن کس که با تو مشورت کند، این است که
اگر در آنچه پرسد چیزی می‌دانی، بگویی.
و گرنه او را بدان کس که داند، راهنمایی کنی.‌

و حق آن کس که تو از او مشورت خواهی، این است که
در آنچه موافق تو نگوید، وی را متهم نسازی.
و اگر موافق تو گوید خدای عزوجل را بر آن سپاس گویی.

و حق آن کس که از تو نصیحت خواهد این است که
او را اندرز دهی. و راه مدارا و مهربانی به او را پیش‌گیری.

و حق آن کس که تو را نصیحت کند، این است که
برابر او نرم‏خوباشی. و بد و نیک گوش فرا دهی.
اگر درست نصیحت کند، خدای عزوجل را به آن سپاس گویی.
و اگر موافق تو نگوید به او رحمت آری و او را متهم نکنی.
و بدانی که او خطا کرده است و براین خطا بر او نگیری.
مگر آنکه مستحق تهمت باشد که در این صورت به‏کار او اندک اعتنایی مکن.

و حق بزرگ‏تر از تو این است که
او را به خاطر سال‏مندی وی بزرگ داری.
و چون در مسلمانی از تو پیش‌تر است، او را حرمت نهی.
و در مخاصمت با او مقابلت نکنی.
و در راه بر او پیشی‌نگیری. و از او پیش نیفتی و با او جهالت نورزی.
و اگر او بر تو جهالت کند، به‏خاطر اسلام و حرمت آن، آن را تحمل کنی و او را اکرام نمایی.‌

و حق کوچک، رحمت بر او در آموختن او، و گذشت از وی و پرده‌پوشی.
و مدارا به او و کمک اوست.

و حق خواهنده، دادن به او به مقدار نیاز است.

حق کسی که چیزی از او خواسته شده، این است که
اگر داد، از او با سپاس و قدردانی از فضل او پذیری.
و اگر نداد، عذر او را قبول کنی.

و حق کسی که تو را به‏خاطر خدا شاد کند، این است که
نخست خدای عزوجل را سپاس‌گویی و سپس او را شکرگزار باشی.

و حق کسی که به تو بدی کند، این است که بر او ببخشی.
و اگر دانستی که بخشیدن او بد است، داد خود را از او بگیری.
خدای تبارک و تعالی گوید: بر کسی که به او ستم رسیده باشد و دادخواهی کند، گناهی نیست.

و اما حق هم‏دینان تو این است که
در ضمیر خود سلامت آنان را خواهی. و بر ایشان رحمت آوری.
و با گناه‏کار آنان مدارا کنی،
و با آنان الفت گیری، و در اصلاح کار ایشان بکوشی،
و نیکوکاران آنان را سپاس‌گویی و آزار خود را از ایشان بازداری.
و آنچه برای خود دوست داری برای آنان دوست داشته باشی.
و آنچه برای خود ناخوش می‌داری برای آنان ناخوش داری.
پیران آنان را هم‏چون خوددانی. و جوانان‏شان را برادر خود انگاری
و پیرزنان ایشان را مادر خود شماری و کودکان را فرزند خود به‏حساب آری.

حق کسانی که در پناه مسلمانان‌اند، این است که
آنچه خدای عزوجل از آنان می‌پذیرد، بپذیری.
و مادام که به عهد خدای عزوجل وفادار هستند، بر ایشان ستم نکنی.

+ مطالب مرتبط: «رساله حقوق - مقدمه»، «رساله حقوق - حقوق خدا، نفس و اندام»، «رساله حقوق - کارها»، «رساله حقوق - دیگران 1» و «رساله حقوق - دیگران 2».

یا حسین شهید

سلام.
ادامه‏ی بخش «آثار و نتایج قیام حضرت سیّد الشهداء -علیه السلام-» جلد 16 کتاب «نقش ائمه(ع) در احیای دین» مرحوم علامه عسکری(ره).
- - - - - -

«مهم‏ترین آثار قیام حضرت سیّد الشهداء -علیه السلام-، آن است که
قداست خلافت شکسته شد و این توهّم را که مسلمانان‏ها خیال می‏کردند
اطاعت از خلیفه عین دین است
و خلفا را محترم‏تر از پیامبر -صلی الله علیه و آله- می‏دانستند، باطل کرد.
این قداست، به‏حدّی رسیده بود که «حجّاج»
در زمان عبدالملک در خطبه‏اش گفت:
«أَخَلیفَه أحَدِکُم أقرَبُ عِندَهُ أم رَسُولُهُ؟»
یعنی: «آیا خلیفه و جانشین شما نزد شما مقرّب‏تر است یا فرستاده‏ی شما؟»
مقصودش از این سخن آن بود که پیامبر -صلی الله علیه و آله- تنها یک پیغام‏آور از جانب خدا بود،
درحالی‏که عبدالملک خلیفه‏ی خدا روی زمین است.
بار دیگر گفت: «تا چند گرد یک قبر و استخوان‏های پوسیده می‏گردید؟»
و مقصودش انکار حرم پیامبر -صلی الله علیه و آله- بود.
سپس طغیان را به این حد رسانید که به‏جای حجّ مکه و طواف به دورِ خانه‏ی خدا،
دستور داد که اهل شام به بیت المقدّس بروند و اِحرام ببندند
و گِرد صخره در بیت‏المقدّس طواف کنند و از اِحرام درآیند.

در برابر این گروه از مسلمانان پیروان مکتب خلفا،
شهادت حضرت سیّد الشهداء -علیه السلام- سبب شد که گروهی دیگر از مسلمانان بیدار شوند
و اسلام را از ائمه‏ی اهل البیت -علیهم السلام- بگیرند.
چنان‏که به‏عنوان مثال،
پیروان مکتب خلفا معتقد بودند آیه‏ی کریمه‏ی «وَسِعَ کُرسِیُّهُ السَّمواتِ و الارضَ» (سوره بقره آیه 255)
معنای‏اش آن است که «خدا جسم است و روی کرسی نشسته است»؛
آن کرسی جسم است و جسم خدا از هر طرف کرسی چهار ذراع بزرگ‏تر است.
و به‏جای این معنا، ائمه‏ی اهل البیت -علیه السلام- به ما تعلیم فرمودند که کرسی، علم خداست
و علم خدا، آسمان و زمین را فرا گرفته است.
پس عقاید و احکام اسلام بر اثر شهادت حضرت سیّد الشهداء
و با مجاهدت‏های ائمه‏ی اهل البیت -علیهم السلام- به جامعه بازگشت.
*
اثر دیگر شهادت حضرت سیّد الشهداء -علیه السلام- آن بود که
تا آن زمان در مکتب خلفا حکم اسلام از دستگاه خلافت بود؛
از زمان خلافت یزید، خلافت از دین جدا شد.
قبل از یزید، خلیفه هر چه می‏گفت، همان حکم اسلام می‏شد.
اما بعد از شهادت حضرت سید الشهداء -علیه السلام-،
علمای مکتب خلفا «مالک بن انس» و «ابوحنیفه» شدند.
یعنی علمای اسلامِ مکتب خلفا از خلافت جدا شدند و از آن روز، سیاست از دین جدا شد.

البته در آن خلافت و آن حکومت، می‏بایست دین از حکومت جدا شود.
ولی چنانچه ائمه‏ی اهل البیت -علیهم السلام- خلیفه باشند،
دین همان است که ائمه -علیهم السلام- می‏فرمایند و عمل می‏کنند.
و بعد از ائمه‏ی اهل البیت -علیهم السلام-،
فقیه عادل می‏بایست حکومت اسلامی تشکیل دهد،
نه آنکه هر ظالم و ستم‏گری که مسلمانان با او بیعت کنند
او «ولیّ امر مسلمین» و واجب الاطاعه شود
و قیام بر ضدّ او جائز نباشد.
پیام نهضت حضرت سیّد الشهداء -علیه السلام- به مسلمانان تا آخر دنیا آن است که:
«چنان‏چه سلطانی ظالم باشد و بر خلاف سنّت پیامبر -صلی الله علیه وآله- عمل کند
باید بر ضدّ او قیام کنند»
و هر قیامی که بعد از حضرت سیّد الشهداء -علیه السلام- تا به ام‏روز شده
بر اثر شهادت آن حضرت بوده است.»

+ مطالب مرتبط: «قیام حضرت سیدالشهداء(ع) و سرنگونی خلافت بنی‏امیه» و «قیام حضرت سیدالشهداء(ع) و قیام امام خمینی(ره)».

یا حسین شهید

سلام.

این هم نوعی جنون و عدم تعادل می‏تونه باشه؛
وسواس.
این که تصمیم بگیری هر روز بنویسی،
اگر چه از خودت نباشه،
ولی دغدغه‏ات باشه.
و اینکه اگه ننوشتی انگار گم‏شده‏ای داری،
و کار واجبی رو ترک کردی.
پس هر روز قسمتی از افکار و دغدغه‏ها رو،
به قول هادی قربانی عزیز،
که ان‏شاءالله هرجا هست با عزت و عافیت بزید،
با یه بیل می‏ریزی تو فرقون وب‏لاگ.
بیل هم که حساب و کتاب نداره،
هر روز می‏بینی ملات‏ات یه چیزی کم داره.
می‏گی بذار یه کم از این بریزم،
فردا یه کم از اون.
اینه که وب‏لاگ رو کردی کشکول همه چی و هیچ چی،
خراب‏آباد نفسانی.
*
ام‏روز امام از فرنس می‏آد.
نمی‏دونم باید گل ببرم یا شیرینی،
البته شیرینی که نمی‏شه، هنوز ماه صفره.
نمی‏دونم برم سر در دانش‏گاه یا بهشت زهرا(س)،
البته بعیده که به دانش‏گاه برسیم،
از زور جمعیت و تافیک وسط شهر،
هم‏چنین به بهشت زهرا(س).
شاید خوبه مثل آسید صادق طباطبایی بریم چلوکبابی مدائن،
بعد اِن سال.
شاید هم باید تو ترافیک افتتاح تونل توحید وایسیم
ببینیم ملت چه فحش‏هایی به دهه زجر می‏دن.

شاید هم باید بشینیم مثل آدم
تکلیف ام‏روز و هرروزمون رو معلوم کنیم؛
دیو، فرشته،
جبهه سبز، طرف‏داران ولایت،
لیبرال، دینی،
حجتیه‏ای، انقلابی.

اصلاً کاش درست بفهمیم اصلاً جبهه ام‏روز چی هست،
بعد ببینیم باید کدوم ور وایسم و چه‏طوری.

حسین(ع) جان، ما رو هم سوار کشتی سریع‏السیرت کن

سلام.

بخش پنج‏ام رساله حقوق، منسوب به حضرت سجاد -علیه السلام-.
- - - - - -

...
و اما حق کسی که به تو نیکی کرده،
این است که او را سپاس‏گزار باشی.
و نیکی او را به‏یاد داری و برای او نام نیک به‏دست آری.
و میان خود و خدای عزوجل او را خالصانه دعاگویی.
هرگاه چنین کردی در نهان و آشکارا سپاس او گفته باشی.
آنگاه اگر توانی روزی او را پاداش نیکو دهی.

‌و اما حق اذان‌گو این است که بدانی
او خدای تو -عزوجل- را به‏یادت می‌آورد و تو را به نصیبت می‌خواند.
و بر انجام واجبی که خدا بر تو نهاده یاری می‌دهد.
پس او را بر این کار چنان سپاس گو که نیکوکار بر خود را سپاس می‌گویی.‌

و اما حق پیش‏نماز تو آن است که بدانی
او عهده‌دار نمایندگی میان تو و پروردگارت عزوجل است
او از جانب تو سخن می‌گوید و تو از جانب او سخن نمی‌گویی.
او برای تو دعا می‌کند و تو برای او دعا نمی‌کنی.
و مهم ایستادن تو را برابر خدای عزوجل کفایت می‌کند و تو از او کفایت نمی‌کنی.
پس اگر در آن نقصی باشد بر اوست نه بر تو.
و اگر درست باشد، تو شریک او هستی و او را بر تو برتری نیست.
او خود را سپر تو و نمازش را سپر نماز تو کرده.
پس او را به این اندازه سپاس گوی.‌

و اما حق هم‏نشین تو این است که
با او نرم‏خو باشی.
و در سخن گفتن با وی به راه انصاف روی
و از آنجا که نشسته‌ای، جز با رخصت او برنخیزی،
و آن که نزد تو نشیند تواند که بی‌رخصت تو برخیزد و لغزش او را فراموش کنی.
و خوبی‌های او را حفظ کنی و جز سخن نیک به گوش او نگویی.

و اما حق هم‏سایه‌ات،
حفظ اوست در نهان و بزرگداشت اوست در عیان و یاری او اگر ستم‏دیده باشد.
و باید که عیب او را نجویی. و اگر از او زشتی دیدی آن را بپوشانی.
و اگر دانستی اندرز تو را می‌پذیرد او را اندرز دهی
-چنان که بین تو و او بماند-
و هنگام سختی او را رها نکنی.
و از خطای او درگذری.
و گناه او را ببخشی. و با او بزرگوارانه معاشرت کنی.‌

و اما حق رفیق تو این است که
با او با انصاف و بزرگ‏واری هم‏راه باشی.
و چنان که او تو را اکرام می‌کند، وی را اکرام کنی.
و بر او رحمت باشی نه عذاب.

و اما حق شریک این است که اگر غایب باشد، او را کفایت کنی.
و اگر حاضر باشد او را رعایت نمایی و مخالف او حکمی نکنی.
و بی‌مشورت او کاری نرانی.
مال او را نگهبانی کنی و در بسیاری و اندک آن خیانت نورزی.
چه مادام که دو شریک به یک‏دیگر خیانت نکنند دست خدا با آنهاست.

و اما حق مال تو این است که
آن را جز از حلال نگیری. و جز در راه آن خرج نکنی.
و کسی را که سپاس تو نمی‌دارد بر خود مقدم نداری.
پس در آن به‏اطاعت پروردگار کار کن.

و اما حق وام‏خواه تو این است که
اگر مال داری وام او را بپردازی.
و اگر تنگ‏دستی با سخن نیکو او را راضی سازی و با لطف او را از سر خود باز کنی.‌

و حق معاشر آن است که
وی را فریب ندهی. و گول نزنی.
و نی‏رنگ با او به‏کار نبری و در کار او از خدای تبارک و تعالی بترسی.

و حق خصمی که بر تو ادعا دارد.
اگر آنچه دعوی کند درست باشد،
تو گواه او بر خود باشی و بر او ستم نکنی. و حق او را به‏کمال بدهی
و اگر دعوی باطل کند،
با او مدارا کنی و جز راه مدارا پیش نگیری و در کار او خدای خویش را به خشم نیاوری.

و حق خصم تو که بر او دعوی داری، این است که
اگر در دعوی خود راست‏گو باشی، به‏نیکویی با وی سخن گویی.
و حق او را انکار نکنی. و در مطالب‏ات خود از دروغ‏گویی بپرهیزی.
و به‏سوی او توبه کنی و دعوی را رها سازی.

مطالب مرتبط: «رساله حقوق - مقدمه»، «رساله حقوق - حقوق خدا، نفس و اندام»، «رساله حقوق - کارها»، «رساله حقوق - دیگران 1» و «رساله حقوق - دیگران 3».

یا حسین شهید

سلام.

+ «دوست گرامی جناب حجت الاسلام و المسلمین احمد منتظری
با سلام درگذشت فقیه مبارز مرحوم آیت الله العظمی منتظری را
به حضرتعالی و بیت مکرم منتظری تسلیت عرض می‌کنم
و از خداوند منان برای آن عالم بزرگ علو درجات و مغفرت و رحمت آرزومندم.
این ضایعه عظیمی است که مجموعه علمای دین باید نسبت به جبران آن اقدام کنند.
وجود کسانی چون آیت‌الله العظمی منتظری برای نسل جوان این کشور مدرکی بود
که آنان را به برخوردی عمیق‌تر با نیازهایشان برای بهره‌مندی از پشتوانه‌های روحانیت آگاه متقاعد می‌کرد.
امیدوارم اینک که او از میان ما رفته است
دانشمندانی دیگر این ضرورت انکارناپذیر را پاسخ بگویند
و اجازه ندهند که وسوسه‌ها و زمزمه‌ها
آنان را از تکالیفی که نسبت به اسلام و نسل‌های امروز و فردا دارند منصرف کند.
میرحسین موسوی»

خدا همه‏مون رو بیامرزه

.: تکمله جمعه 9 بهمن 1388؛ 12 ظهر :.
در این باره نامه امام(ره) و پیام تسلیت رهبر رو هم ببینیم. شخصاً برداشت بدی نسبت به عبارت «وسوسه ها و زمزمه ها» دارم، ان‏شاءالله که درست نیست.

سلام.

این اولین باری نیست که برای تو می‏نویسم.
هرچند، چه اهمیتی داره که کسی بفهمه.
شاید خودت هم نفهمی.
حتی ممکن‏ه یک بار هم تو عمرت اینها رو نخونی.
ولی برای من ارزش داره،
بعد یه روز خسته‏کننده،
و برنامه‏های خونه،
بعد نیمه شب بشینم و برات بنویسم.
فردا می‏آی،
و شاید به یه دست‏دادن مردونه و روبوسی اکتفا کنیم.
اما می‏دونیم که هم‏دیگه رو دوست داریم.
این خیلی حس مهمی‏ه؛
برادری.
دوستی، مرام، خود رو ندیدن، خاطر هم رو خواستن.
*
نمی‏خوام پنهون کنم که دارم زور می‏زنم و می‏نویسم،
چه بدی داره؟
بگردی تو وجودت، ببینی تو کجاهاش علقه‏ی داداش‏ات هست.
یه کم اون‏ورتر، این‏ورتر.
برادر یعنی یه عمر سروکله زدن،
شاخ و شونه کشیدن،
با هم تجربه کردن،
به هم امر و نهی کردن،
سر هم داد کشیدن،
تو یه مهمونی به هم تکیه کردن و بقیه رو برانداز کردن،
با دوست‏های هم دوست شدن،
به مشکلات هم فکر کردن و دنبال راه حل گشتن.
**
اصلاً می‏دونی،
می‏خوام بگم قشنگ‏ترین جای برادری اونجاست که می‏فهمی
داداش‏ات می‏خواد یه تصمیم مهم بگیره؛
مثل تعیین رشته، خواب‏گاه گرفتن،
بالاترش
زن گرفتن.
آخه من و تو، هر دومون این موقعیت‏ها رو نسبت به هم داشتیم.
فکر می‏کنم اگه من می‏شینم و فکر می‏کنم
که تو الآن کجایی و چی کار می‏کنی،
برات پست می‏نویسم و فکر می‏کنم و غصه می‏خورم،
مگه می‏شه تو همین کارها رو برام نکرده باشی و نکنی.
اگه من فکر کنم که تو با فلان‏جور دختر می‏تونی خوش‏بخت بشی یا نه،
مگه می‏شه تو همین فکرها رو برا من نکنی؟
به لحظه لحظه خواب‏گاه‏ات فکر می‏کنم.
وقتی مامان زنگ‏ات می‏زنه کمک‏اش می‏کنم باهات به‏تر ارتباط بگیره.
چونه می‏زنم که نکنه تصمیم اشتباهی بگیرن برات.
می‏دونم که تو ارزش‏اش رو داری.
تو به‏ترینی.
به‏ترین برادری که آدم می‏تونه تو این شرایط داشته باشه.
***
تو رو به خدا می‏سپارم،
همون‏طور که بابا و مامان رو
و بقیه خانواده رو
و همه دوستان رو
و حق‏داران رو.
محکم باش،
مهربون و منعطف.
خدا رو فراموش نکن،
مطمئن باش که اون هم فراموش‏مون نکرده و نمی‏کنه.
این ماییم که مثل بچه‏های تقس باهاش قایم موشک بازی می‏کنیم.
****
24 سالگی خوبی داشته باشی.

در پناه شهید کربلا

سلام
هر کدام از این حقوق دنیایی است که توجه به آن و اداکردن‏اش برکتی به زندگی آدم می‏دهد.
- - - - - -

و حق فرمان‏روا این است که بدانی
تو وسیله آزمایش او هستی.
و او با قدرتی که خدا وی را بر تو داده، آزموده می‌شود،
و بر توست که خود را گرفتار خشم او نسازی.
و به‏دست خود او را به هلاکت نیندازی
و در بدی که به تو می‌کند شریک او نشوی.‌

و اما حق آنکه آموزگار توست این است که
او را بزرگ داری و مجلس او را محترم شماری.
و به گفته او گوش دهی. و به او روی آوری.
و بانگ خود را در محضر او بلند نکنی
و اگر کسی از او پرسشی کند تو پاسخ ندهی تا او خود پاسخ دهد.
و در محضر او با کسی سخنی نگویی و پیش او کسی را عیب نکنی
و اگر پیش روی تو از او بد گویند از وی دفاع کنی.
و عیب‌های او را بپوشانی و نکویی‌های او را آشکار سازی.
و با دشمن او ننشینی و دوست او را دشمن نگیری.
پس اگر چنین کردی فرشتگان خدا گواهی دهند که تو برای خدا
-نه برای مردم-
نزد وی رفته‌ای و از او علم آموخته‌ای.‌

و حق آن کس که مالک توست
این است که او را اطاعت کنی و جز در آنچه موجب خشم خداست
نافرمانی او نکنی.
چه اطاعت مخلوق در معصیت خالق روا نیست.

و اما حق رعیت که تو بر آنان قدرت داری این است که
بدانی آنان به‏خاطر ناتوانی خود و قدرت تو رعیت تواند.
پس واجب است که با آنان به عدالت رفتار کنی
و برای ایشان پدری مهربان باشی،
و نادانی‌شان را ببخشی و در کیفرشان شتاب نکنی
و هر قدرتی که خدای عزوجل به تو عطا فرموده آن را سپاس گویی.

و اما حق آنان که در علم رعیت تواند، این است که
بدانی خدای عزوجل با علمی که به تو داده و گنجینه‌هایی که بر تو گشوده،
تو را سرپرست آنان کرده است.
پس اگر مردمان را نیکو تعلیم دهی،
بر آنان درشتی نکنی و بر ایشان خشم نگیری
خدا به فضل خویش علم تو را بیفزاید.
و اگر علم خود را از مردم بازگیری
یا هنگامی که از تو آموختن علم می‌خواهند با آنان درشتی کنی
بر خداست که علم و جمال آن را از تو باز گیرد
و مرتبه تو را در دل‏ها ساقط کند.

و اما حق زن این است که بدانی
خدای عزوجل او را مایه آرامش و انس تو کرده
و این نعمتی است از خدا بر تو.
پس او را گرامی بداری و با او مدارا کنی
و اگر چه حق تو بر او واجب‌ترست، اما بر توست که بر او رحمت آری.
و خوراک و پوشاک او را آماده سازی
و اگر از روی نادانی کاری کند بر او ببخشی که او گرفتار توست.

و اما حق مملوک این است که بدانی او آفریده پروردگار تو،
و فرزند پدر و مادر توست. گوشت تو و خون توست.
تو مالک او شده‌ای اما نه آنکه او را، یا اندامی از اندام‏های او را آفریده باشی.
و یا او را روزی داده باشی.
بلکه خدای عزوجل این کارها را از تو کفایت کرده،
سپس او را مسخر تو ساخته، و تو را امین بر او دانسته
و او را به تو سپرده تا هر نیکی که درباره او می‌کنی برای تو نگاه دارد.
پس چنانکه خدا درباره تو نیکویی کرده تو در حق آن بنده نیکویی کن
و اگر او را ناخوش داشتی، او را عوض کن
تا آفریده خدا را آزار نداده باشی.

و حق مادرت این است که بدانی
او تو را در جایی برداشته که کسی، کسی را بر نمی‌دارد.
و از میوه دل خود به تو داده که کسی به دیگری نمی‌دهد.
و تو را با همه اعضای خود نگاه‏بانی کرده،
و باکی نداشته است که خود گرسنه ماند و تو را سیر سازد.
و خود تشنه ماند و تو را سیراب کند.
و برهنه باشد و تو را بپوشاند.
و خود در آفتاب باشد و تو را در سایه نگاه دارد.
و به‏خاطر تو بی‏داری کشد و تو را از گرما و سرما نگاه دارد،
تا تو برای او باشی.
پس جز به یاری خدا و توفیق او از عهده سپاس او بر نخواهی آمد.

اما حق پدر تو این است که بدانی
او اصل توست و اگر او نبود، تو نمی‌بودی.
پس هر گاه در خود چیزی دیدی که تو را شادمان ساخت،
بدان که اصل آن نعمت را از پدرت داری.
و خدا را بر آن سپاس گوی و آن اندازه که می‌توانی شکر او گوی.‌

و اما حق فرزند تو این است که بدانی
او از توست و در نیک و بد این جهان پیوسته به تو.
و تو به حکم ولایتی که بر او داری،
در آداب نیک آموختن و شناساندن خدای عزوجل
و کمک‏کردن وی بر اطاعت خدا مسئول او هستی،
پس در کار او هم‏چون کسی باش که می‌داند
در نیکویی وی را پاداش، و در بدی او را کیفر می‌دهد.

و اما حق برادرت این است که بدانی
او دست تو، و عزت تو، قوت توست.
پس او را سلاح نافرمانی خدا مساز
و وسیله ستم بر آفریدگان خدا قرار مده
و برابر دشمنان‏اش یاری او را ترک مکن
و نصیحت خود را از او بازمگیر -اگر در فرمان خدا باشد-
و گرنه خدا را از او بزرگ‌تر بدان.

مطالب مرتبط: «رساله حقوق - مقدمه»، «رساله حقوق - حقوق خدا، نفس و اندام»، «رساله حقوق - کارها»، «رساله حقوق - دیگران 2» و «رساله حقوق - دیگران 3».

یا حسین شهید